Fernández Carnicero: "Fun visitar o Museo do Chocolate e non tiñan a súa historia escrita"

Perfil Nome e apelidos | José Luis Fernández Carnicero Lugar e data de nacemento | Ourense 1967 Estudos | Maxisterio por Ciencias, especialista en Música Profesión | Mestre de Educación Musical O vindeiro sábado, José Luis Fernández Carnicero, mestre de ensinanza musical, presenta o seu libro no local social de Teimende ás 12,00 horas. Na súa obra “A fábrica de chocolates de Teimende”, amosa a historia da fábrica de chocolate de Parada de Sil -actual Museo do Chocolate- e as vivencias do seu chocolateiro e a súa familia. Cómo xurdiu a idea do libro? Pois fun cuns amigos chegados de Madrid a visitar o museo do chocolate de Teimende e un deles interesouse por saber si había algo escrito sobre a historia, e o que nos guiaba díxo que nada de nada, pero que documentación había moita. Así que díxenlle que había que buscar quen escribira e os meus amigos dixeron “por qué non o escribes ti?”, e así foi. Podemos decir así que recolle a historia completa da fabricación do chocolate. Espero que así se vexa, eu non son historiador. De entrada podo decir que disfrutei moitísimo. Preguntei si había algo escrito sobre o sindicato do cacao e dixéronme que nada, así que reconstruín a historia porque tiña todas as circulares. Foi algo moi interesante. Foi unha tarefa moi laboriosa conseguir toda a ampla documentación que se atopa no libro? A vantaxe que tiven é que unha das fillas do chocolateiro, á súa maneira, foi facendo un catálogo de toda a documentación que había, e iso xa foi a metade do traballo. Ademais, eu contaba con moita documentación na miña biblioteca e puden botar man de libros antiguos sobre o cacao e pareceume interesante. De todos xeitos, chamoume moitísimo a atención que non había nada escrito aquí sobre a historia do chocolate, moi poucos escritores habían falado del. Qué destacaría desa fábrica? Para min o mais emocionante foi saber as causas polas que pechou a fábrica. Este pechou as súas portas pola honestidade do seu dono, don Ricardo, e iso é moi emocionante. A principios do século XX había moitas fábricas de chocolate na provincia, pero cando veu a electricidade moitas non eran competitivas e pecharon. Este home soubo adaptarse aos novos tempos, nos anos 80 aparece o sucedáneo do chocolate, pero non era cacao, entón cando o dono viu que xa non era a mesma calidade nin verdadeiramente chocolate, decidiu pechar. Qué anécdotas lle gustaron desta experiencia? Teño un apartado moi entrañable, que foi coller as dúas fillas por separado e facerlle as mesmas preguntas, logo fundín as dúas entrevistas nunha e din a coñecer como era un día de traballo en Chocolates Caldelas. Contan as experiencias delas e se as deixaban comer ou non chocolate e eses pequenos detalles. Tras escribir esta obra, cre que o chocolate tivo importancia na gastronomía e na economía da comarca? Si claro, pensa que o chocolate é un alimento moi enerxético, e quitou moita fame. De feito os maiores do pobo aínda recordan a don Ricardo coma un home que quitou moita fame, ademais de ser dinamizador por contratar a xentes e mesmo facer festas. Canto tempo lle levou escribir o libro? Cadroume coa pandemia e como non se podía saír, avancei bastante rápido nas súas 176 páxinas. Levoume arredor dun ano escaso.