Entroido de Laza: “A primeira vez que puxen O Peliqueiro tiña 16 anos, é algo que se leva no sangue"

A vostede, o amor polos peliqueiros venlle da familia.

¡Si oh! O meu pai xa o tiña. Os peliqueiros aquí en Laza os houbo sempre, o que pasa é que se foron modificando. Os de antes non eran tan lujosos como os de agora.

Vostede é agora o máis veterano.

Dos que se vestiron, pois si.

Cantos anos levou o traxe?

Eu poñíao todos os anos. De feito, marchei para Barcelona uns dez anos e só me perdín un deles o Entroido. Eu sempre cambiaba as vacacións do verán para o inverno e así podía vir á festa. A primeira vez que puxen o Peliqueiro tiña 16 anos, e a última, 60.

Como recorda as súas andanzas co Peliqueiro?

Pois andabamos correndo pola Picota para arriba -di sinalando á praza-. Despois iamos polo pueblo e ás casas todas, aínda agora se fai. Contra a noite marchabamos a Vilameá e a Souteliño... e así.

Por que lle gustaba a vostede poñer o traxe?

Eu que sei. E que o levábamos no sangue. Agora o meu xenro o puxo este ano con 70 anos. Xuntáronse tres, un de Suíza, e así foi. Home xa non corren tanto... (rí).

En que se diferencia o Entroido de Laza ao resto dos Entroidos?

Pois que é diferente a todos. Totalmente diferente. Por exemplo o día do farrapo é distinto a todo. E iso que agora o modificaron un pouco, porque agora nas calles coma non hai donde coller o bulleiro -barro-traen unha bañeira e terra e forman aí unha que é de medo (ri).

O Entroido de Laza é o máis enxebre, entón.

Si. Ademais aquí o domingo o Entroido é dunha maneira, o luns é doutra...

E cal é o seu día favorito?

Para mín o domingo é o día máis bonito que hai. ¡Se hai máis de cen peliqueiros! Tamén se visten os pequeniños de todo e van buscar a bica cun carro.

Vostede continúa vindo á praza no Entroido?

¿Eu? eso non o perdo, mentres viva non deixarei de vir ver aos peliqueiros. Tamén me gusta moito cando se fai o reparto da bica. O luns hai moita máis xente, case non se pode entrar á Picota.