Obituario | Eloy Tato Losada, el obispo de Viladequinta

Obituario

Publicado: 20 ene 2022 - 02:30 Actualizado: 20 ene 2022 - 07:48

2022011923191642727
2022011923191642727

El obispo dimisionario de Magangué (Colombia), Eloy Tato Losada, falleció este martes en el Hospital Público Valdeorras a los 98 años. Nacido en Viladequinta (Carballeda de Valdeorras) el 6 de septiembre de 1923, sus restos permanecen en el tanatorio barquense de Santa Rita, desde donde serán llevados hasta la iglesia de Santa Rita mañana viernes, a las 12,00 horas, en la que se celebrará el funeral. Posteriormente recibirá sepultura en el cementerio de su localidad natal.

El fallecido fue el más pequeño de cinco hermanos, con una infancia como la de cualquier otro niño de su pueblo natal. El investigador del Consejo Superior de Investigaciones Científicas (CSIC) y del Instituto de Estudios Padre Sarmiento Isidro García Tato, también natural de Viladequinta, comentaba ayer sobre su niñez: “Era un fillo de labrego como todos. Levou unha vida de todo. Sabía de todo, dende facer augardente ata muxir as vacas”.

Pero su biografía no se limitó al espacio natal, después de ejercer en las parroquias de Alberguería, Meda, Prada, Riomao, Curexido y Vilaboa, todas ellas en A Veiga, se incorporó al Seminario de Misiones en Burgos, consagrándose el año siguiente al Instituto Español de Misiones Extranjeras (IEME). Fue enviado a Colombia, siendo preconizado obispo titular de Cardicio con 36 años para recibir la ordenación en Astorga en 1960, ya como el obispo más joven del mundo. En 1969 fue designado obispo de la diócesis de Magangue, cargo que ocupó hasta 1994, cuando se retiró a su localidad natal. Con él se fue el último obispo vivo que quedaba y que participó en cuatro sesiones del Concilio Vaticano II.

La afición de Isidro García por los libros le vino del obispo fallecido. El investigador del CSIC, que afirmó estar “emocionado”, comentó que “na casa de Eloy Tato Losada había unha biblioteca decimonónica das que había obras en alemán de Kant. Na súa casa, tiñan facenda, terras e moito viño e a miña familia era a encargada de coidarlle a casa, polo que eu estaba constantemente alí. Estaba todo cheo de libros. Tiña unha biblioteca espléndida e eu vía os libros de Kant e me dicía se non sería capaz de aprender alemán algún día e, non só o aprendín, senón que fun capaz de publicar un traballo en alemán sobre Kant! Despois, diume a biblioteca, pero faltaban moitos libros. Díxenlle que alí faltaban libros. Os libros de valor desapareceran. A miña afección veu de aí. Metíame na biblioteca e estaba da mañá a noite estudiando”. Añadió que el día de la consagración de Eloy Tato en Astorga “fomos toda a familia e eu o vin daquel xeito, díxenme: quero ser igual ca el. Tanto é a así que o 30 de setembro ingresei no seminario das Ermidas”.

García Tato prosiguió explicando que “a partir da súa xubilación, no ano 1994, cando veu para Viladequinta, podías falar máis con el. Prestábase ao diálogo. Tamén dábame a impresión de que ultimamente dedicouse a estudar moito. Lía moitísimo. Semellaba máis afable e gustáballe o diálogo, charlar. Penso que se sentía máis seguro porque lera máis. Era unha persoa que valía para todo, un individuo cun don de xentes impresionante, cunha elegancia e educación. Eso si, tamén con temperamento, pero o utilizaba moi ben. Non perdía os estribos. Tiña o carisma de mando e organización. Todo o mundo tratábao con confianza pero con moito respeto. A xente de Viladequinta non ía a misa e cando veu cambiou radical; todos os domingos enchía a igrexa. En Casaio, vin a pizarristas caerlle as lágrimas escoitando os sermóns”.

El investigador del CSIC explicó que el fallecido fue a las misiones por “vocación. Para el a fe non debía ser individual, conlevaba a propagación. O cristiano non tiña fe para si mesmo, tiña a fe plena no momento en que a transmitía aos demais”. Después de la muerte del conocido como “obispo de Viladequinta”, Isidro García afirmó: “Agora bótase de menos. Ultimamente non estaba tan activo e xa levamos botándoo de menos desde fai uns anos, cando empezou a fraquear”. Ya refiriéndose a su marcha de la Diócesis colombiana, exlicó que “non se encontraba ben de saúde e tamén estaba o problema de que o podía secuestrar a guerrilla, entre outros motivos. Entón a familia propúxolle que viñese porque estaba en perigo. Foi falar con Juan Pablo II, que eu coñecín e que era moi temperamental, e o papa díxolle que era unha traizón. O papa enfadouse e deulle a renuncia a regañadentes”.

Contenido patrocinado

stats