"La jodida intensidad de vivir" conforma un conglomerado poético moi axeitado, que nos informa da posibilidade de acadar cumios dun "Dirty Realism" camuflado nun "Ma non troppo"
Que a poesía sirve para unha chea de cousas é ben sabido. Boas e aínda malas, se quen a perpetra ou recita (ás veces o mesmo) non está en estado de graza. Entre as mellores figura a posibilidade non soamente de transmitir, emocións ou conmocións, senón tamén a de axudar ao lector a que se recoñeza. Isto ten o seu risco; de mudar o libro nun manual de autoaxuda ao Paulo Coelho ou de facer que este caia na inanidade da verborrea disposta dun xeito tipográfico peculiar. De súpeto bato co libro dun autor que descoñecía deica este momento, senón polo seu choio de director de Amnistia Internacional en España. Bato con el, digo, e descubro un poeta non soamente consistente senón que se desgarra, rabuñando nos seus interiores como un gato enrabexado, ata darnos un libro, ceibe, sincero, brutal (se se quere). Un libro no que o que menos me convence é o título máis propio deses vates que rolan por internet.
Pero detrás desa “jodida intensidad” hai moita miseria, moita desfeita, que devén ouro ou - se non- prata vella (que tampouco é mala cousa). Moita ruina si, pero compensada coa música que, en prosa ou verso, nos dispensa este madrileño (de 1961). Viaxeiro por moitos lugares do mundo, con especial detención para o caso no Uruguai, onde xorde o amor con Polonia (nome ficticio, tomado dunha praia uruguaia). Tan multiorgásmica como a vida mesma, certa vida, vaia. Mais tamén cun pulo suicida que nos será descrita polo autor, viaxe por siquiátricos incluida. ¿Morbo? O xusto, e nin sequera, porque neste libro de poesía hiperrealista (se isto non é un oxímoro ben categórico) hai sutileza no tratamento da violencia verbal (e o nome do libro xa non engana). Polonia, pois, como musa, e hai algunha outra que se agachan detrás das iniciais. Todo isto conforma un conglomerado poético moi axeitado, que nos informa da posibilidade de acadar cumios dun “dirty realism” camuflado nun “ma non troppo”. Logo está tamén unha epistola paternal, con aires ao Manrique, Lope de Vega ou Coventry Patmore, que provoca (ao mín, ao menos) calafríos. Como en xeral todo este libro que nos fala de cómo a poesía pode acadar rangos e ritmos terapéuticos. A poesía salvadora. Do seu autor, sen dubida, e do lector (segundo como se vexa).
