Gonzalo Iglesias Sueiro: "É un eloxio que ao final da miña carreira se lembren de min"

Gonzalo Iglesias Sueiro, colaborador do xornal La Región e cunha longa traxectoria como pedagogo, foi nomeado Fillo Adoptivo “pola súa contribución no ámbito da cultura e a súa capacidade política e de servizo público, que destacan a súa figura e supoñen unha honra para todo o conxunto da provincia de Ourense”, sinalan desde o Concello.

Que sente o recibir este premio de Fillo Adoptivo en Xinzo de Limia?

Recibir este premio é un eloxio, porque ao final da miña carreira se lembran de min e teño o apoio de toda a corporación, independentemente da súa ideoloxía. Sobre todo tendo en conta que eu formei parte da política de enfrontamento entre dereitas e esquerdas. Fun unha persoa dura nas miñas intervencións, durante a miña actividade política. É moi halagador que á hora de facerme unha valoración haxa consenso. Para min é un eloxio que me satisface, porque é difícil de conseguir

Que foi o que lle levou a estudar Maxisterio?

Foi polo meu avó, que tiña Parkinson coma min. Rematou a súa vida convertido nun feto. El era mestre e miña nai unha muller autoritaria, con carácter e que se enfrontaba aos retos de emparellar co seu pai no compromiso. A vocación da miña nai, nos períodos de vacacións, levouna a ensinarnos a ler con 4 e 5 anos e ela ensinounos o dicionario. Comecei a traballar como mestre no ano 1967, en Pereiro de Aguiar.

Por que se meteu na política?

Foi polas miñas preocupacións. Merquei un libro da biografía de Lenin e despois lin varios libros del. Conmoveume o personaxe. Comecei no partido comunista, en 1969. Alí estaba Santiago Lamas e un grupo reducido pero con moita influencia no mundo cultural. Traballei e estiven en contacto con Otero Pedrayo e Vicente Alberto Álvarez Areces, presidente do Principado de Asturias e alcalde de Xixón, persoas que tiveron unha importante relevancia na loita contra o franquismo.

Pode explicarnos en que consiste a súa obra “Reflexións”?

É unha recompilación dos meus artigos, escribín e publiquei 1.200 artigos no xornal La Región dende 2002, 22 anos de escritura. Estes artigos son ben recibidos. É unha recompilación dos 300 primeiros e quédanme 900 por facer. As “Reflexións” son unha análise que fixen, e que fago, das descargas emocionais e políticas, tamén ideolóxicas, do meu pensamento, para que quede constancia. Permítome total liberdade para opinar. Os alumnos recórdanme como un profesor que lles ensinou a pensar. Estou a favor da liberdade de pensamento e non da liberdade de expresión, que é un concepto manipulable. A liberdade de pensamento só a conseguen aqueles que teñen a capacidade de criticar e analizar a realidade que viven e traducila nas súas vidas. Ensinar a pensar é fundamental, con menos coñecementos teóricos dos que se aprenden hoxe e máis espírito autocrítico, tes máis capacidade de creatividade, máis tolerancia, máis participación, máis empatía e, sobre todo, máis compromiso co mundo, porque estamos nun período no que o mundo está a sufrir as consecuencias da actividade humana que está a destruír as posibilidades das civilizaciones futuras.