O santiagués José Díaz é o productor artístico encargado do proxecto 5 x 5.
Como xurdiu a posibilidade de que Allariz formase parte desta iniciativa?
Trátase dunha iniciativa que xurdiu a través de Territorio Cultura, da Xunta de Galicia, e que contou co respaldo dos fondos Next Generation. Había un programa específico para o entorno rural e ocorréusenos montar estas cinco aulas en cinco vilas. Tiñan que ser localidades polas que pasara o Camiño de Santiago. A nós interesábanos tocar o maior número de provincias, e por iso estamos na Coruña, en Pontevedra e en Ourense.
Todos os actores son de Allariz?
Non todos. Algúns son da comarca e de vilas próximas.
Todas as historias xiran en torno ao Camiño de Santiago?
Collimos o tema do Camiño como idea primixenia para os cinco espectáculos. Sen embargo, falamos do Camiño como tal ou dun xeito abstracto: o camiño da vida ou o camiño do tempo. Dende a idiosincrasia de cada unha das vilas foise montando un espectáculo que discorreu por derroteiros moi distintos.
Sobre que vai “O roce fai rozaduras”?
Das cinco é a máis contemporánea e a que mestura máis tipos de lenguaxe. Hai tamén música en directo. Fala das visicitudes que lle pasan a peregrinos que están por Allariz durante un día e medio. Hai amores, desamores, problemas familiares e todo tipo de circunstancias. Ao final rematan todos no “Mesón da Tareixa”, que é un lugar ficticio en Allariz, e nese bar conflúen todas as historias.
Como se elaborou o guión?
A dramaturxia é tamén de Iria. Elaborouse a través de textos e de improvisacións e exercicios que fixeron os alumnos. Eu, que tamén me encargo da parte musical, fun compoñendo cancións para cada momento.
Os actores acudían a teatro antes desta iniciativa?
Non, todo o contrario. De feito, unha das pedras angulares da proposta era que fose interxeneracional, con xente de todas as condicións. Hai persoas novas e outras máis maiores. A gran maioría é a primeira vez que se sube enriba dun escenario.
Como foron os ensaios?
Houbo unha mestura de medo e de moita ilusión. Tamén vergoña ao principio. Iria foi montando exercicios para que os actores perderan a vergoña e para que amosaran as súas inquedanzas, así como as súas capacidades.
Cal é o obxectivo desta iniciativa?
Máis alá do resultado artístico, o obxectivo é utilizar o teatro como unha ferramenta terapéutica e social. A xente combate a falta de seguridade en si mesma co teatro e trata de traballar as súas capacidades de comunicación. Tamén a creatividade e memoria, e loita contra o illamento.
