En Movistar+ están dispoñibles os sete capítulos dunha das miniseries do ano, La Mesías, dirixida polos Javis (Javier Ambrossi e Javier Calvo). A serie cóntanos a historia de Enric e Irene, dous irmáns cunha infancia e adolescencia marcada por unha tóxica relación materno filial e polo fanatismo relixioso.
A medida que avanza, o relato parece sacado directamente das vivencias reais da familia Bellido Durán e do grupo viral cristiano de youtube Flos Mariae, xa retratados no documental The Wolfpack (2015). Aínda que Los Javis rexeitan calquera referencia directa cara á familia, resulta evidente que hai un coñecemento profundo sobre estes feitos e fíxose un importante traballo de investigación sobre seitas e experiencias de fanatismos e de control.
Son realidades inquietantes, como o da familia Turpin ou dos mesmos Bellido Durán, onde os pais encerraron en casa aos seus fillos para cumprir unha misión divina. Unhas situacións de abuso familiar onde películas como Canino (2009) de Yorgos Lanthimos se quedan cortas. O tema da fe e da relixión están presentes noutras obras de Los Javis pero La Mesías fai un paso máis aló. Engade misterio e thriller a un cadro xa perturbador incluíndo encontros na terceira fase e experiencias lisérxicas baixo a sombra da montaña máxica de Montserrat.
Sobre o papel parece un despropósito. Pero aquí está o talento dos creadores. A serie é o resultado manifesto dun traballo minucioso e bastante enxeñoso. É a capacidade de encaixar pezas de distintos xéneros e formatos, tanto a nivel dramatúrxico como visual, para crear nunha obra coherente, por suposto orixinal, e finalmente captadora para o espectador, capítulo tras outro.
O traballo cos actores é sobresaínte. Incluso o personaxe de Montserrat, a nai dos protagonistas e interpretada por tres actrices diferentes (Ana Rujas, Lola Dueñas e Carmen Machi) resulta perfectamente crible. Albert Pla encarna un pai fundamentalista relixioso que transmite auténtico repelús, Macarena García e Roger Casamajor son auténticos rostros adultos de nenos maltratados, con todas as matices e as variantes do sufrimento, ademais sorprenden as actuacións de Amaia Romero e Irene Balmes xunto coas dos nenos e das nenas. A serie toca numerosos temas como o a manipulación, o control, a dependencia, amais do abuso. E indica algún camiño que se pode escoller para sobrevivir ao trauma. Aínda que, como demostra o final - bastante aberto á interpretación e algo decepcionante con respecto ao resto da serie - é habitual saír destas situacións para meterse noutros contextos parecidos. Deixarse atrapar de novo en realidades aparentemente diferentes, sas e inocuas, pero, no fondo, que son a cara da mesma quimera.
As dificultades de reconstruír unha vida despois de haber vivido nunha seita ou haber crecido nunha familia onde estivo normalizado o maltrato, é moito máis difícil do que un final aparentemente conciliador deixa entrever.
A nivel estético La Mesías logra fundir unha estética kitsch e surreal que se expresa sobre todo nas notas nas imaxes dos vídeos de Stella Maris, pasando polo cine doméstico en vhs e ata chegar á intelixencia artificial. La Mesías, ademais de ser unha historia ben contada é tamén unha experiencia sensorial e visual, unha viaxe, entre a multitude dos produtos seriais, que hai que experimentar.
