Dende que o frade francés, Aymeric Picaud, escribiu o libro do peregrino do Códice Calixtino, a época actual na que unha coreana seica leva vendidos milleiros de libros, pasando loxicamente polo romance de Don Gaiferos, Paulo Coelho, Maribel Outeiriño e Manuel Rivero ou o americano de Salceda de Caselas, Martin Sheen -en versión The Way-, o Camiño de Santiago ten xerado case tanta obra escrita coma propios camiñantes, non en van cada peregrino acaba atesourando para el o seu propio diario de ruta ou as súas propias experiencias persoais.
Nantronte, Mariano Rajoy e Angela Merkel, escribiron en tamaño de breviario as súas propias. E eu mesmo, que só fixen no ano 1993 -e en coche- o camiño dende Lisboa, voulle contar un conto do que fun testemuño esta mesma fin de semana. Di así:
Era unha vez un catalán, un asturiano e un sevillano, que se coñeceran no camiño francés e trabaran amizade como acostuma a acontecer entre aqueles que conxenian máis alá das meras coincidencias alberguistas botándolle un pouco Betadine ós pés.
Un deles -o sevillano- fixera xa o camiño da Vía da Prata e nestes últimos días de agosto emprazáranse para calzar as botas en Puebla de Sanabria e botar a andar ata a Praza de Mazarelos, que é por onde entraban os peregrinos desta xeira na era Medieval.
Ían chegando ó pobo de Padroso da Limia -o catalán e o sevillano- en animada conversa -o asturiano viña uns centos de pasos atrás-, informando o segundo ó primeiro de que ó entrar na aldea habían ver unha placa na casa dun tal "Benito" que era fillo predilecto do lugar e que, cando fixera o camiño da outra vez, recibírao con grande hospitalidade, ofrecéndolle unha cervexa e unhas magnífica historias dos peregrinos e a súa nai, cando de súpeto un grupo de xente -nós mesmos- lle saímos ó camiño. "¡Ves, ves lo que te decía. Es él!" Exclamou o sevillano. "Usted no se acuerda de mi, pero yo si me acuerdo de usted", dixo con acento propio de Triana, mentres o grupo de xente que volviamos á casa logo de ter visitado unha fermosa carballeira os saudamos como era de rigor. Entón comezou o rosario: "Este es el alcalde del pueblo. Este el Conselleiro de Cultura. Este el vicepresidente del Parlamento. Este el presidente de la Real Academia Gallega. Este..."
En total eramos once. Tomamos con eles unhas cervexas ó pé do camiño. Oíron falar de Juan de la Cova e do trampitán, do pirandárgallo e do paraugas universal. Escoitaron os acordes do Miudiño introducidos pola voz tenora dun famoso pintor ourensán e despois dunha hora longa saíron dalí no coche de Afonso Monxardín, estou seguro que dubidando de se todo canto oíran e viran era certo ou una completa “falsedá”. Ah!, por certo. As notas tomeinas nunha servilleta, que xa non sei nin onde está.
