Non é que agora se me dera por subscribirme á "Guía Peñín", que ven a ser algo así como o vademecum dos viños, nin que ande a facer cursiños de sumiller ou sesións de catador de caldos galegos. É que a veces a vida -e, polo tanto, estas columnas, que veñen a ser un retrato cotián da miña pequena vida- é así coma unha cesta de cereixas e cando turras polo cangallo dunhas, estas turran das outras e cando te decatas levas papada media cesta.
Digo isto porque hai uns días escribín sobre unha bebida que seica lle chaman no Ribeiro, "Anxélica" e quedoume por explicar ou -mellor dito- por transcribir algúns dos segredos xenéricos da súa elaboración.
Entronca isto co viño tostado, non en van, de aí procede o saboroso "elixir" que me deu a probar esoutro día en Chapela o meu vello amigo Francisco Lorenzo, de caste vitivinícola de Berán de toda a vida, e que me trasladou ós tempos do final da adolescencia, cando os meus amigos de Celanova e máis eu comezamos a descubrir as tardes de viño tostado na celsoemiliana Taberna do Galo. Especialmente nos solpores do estío, logo de botar o día enteiro na piscina municipal.
Debo dicir, para ser honesto, que malia que a manada elixía ó unísono, eu nunca fun moi amigo do sabor do viño tostado, que nos repartían a cotío, en vaso fino con raia e con andar de vagariño, a Conchiña e o Manolo. Sen embargo, como a manada mandaba eu soportaba con paciencia franciscana aquel sabor agre, sabor que me devolveu á felicidade dos tempos idos, o grolo que lle mandei esoutro día, denantes, precisamente, de coñecer a "Anxélica" da que lle falei e sobre a que prometín descubrir (para os non iniciados no mundo do viño) o seu pequeno segredo.
Polo que me explicou Francisco (e pídolle desculpas se o entendín mal), parece ser que a Anxélica ven a ser algo así como a "alma" do viño tostado, que como vostede seguro que sabe, está elaborado a partir da prensa e fermentación do líquido que se lle extrae a unhas uvas coidadosamente pasificadas.
Pois ben, resulta que, unha vez extraído o bagazo resultante do "pisado" do viño tostado, ese mesmo bagazo ha de ser cuberto nun recipiente en augardente, deixando que o conxunto macere (perdoe, pero non son quen de axustar o tempo preciso) e unha vez macerado, o bagazo ha de ser devolto á prensa, conseguindo así cantidades moi pequenas, pero de finísimo sabor e graduación media, da devandita bebida "Anxélica", que a min tanto me sorprendeu por certamente descoñecida.
Sei que pola súa propia procedencia á hora de comercializala non se pode falar de cantidades industriais, pero si dun mercado que os sibaritas demandarían con pracer e coa carteira afrouxada. Pero, de ser así -xa o di o seu irmán Tomás- Francisco deixaría de ser el e se cadra a "Anxélica" deixaría de ter alma.
