O anxo Atheán | Encontro

Mediados os setenta do pasado século, Blanco-Amor andaba dándolle voltas a unha novela que se ía titular A casa de Lot. Cursaba eu daquela Filoloxía inglesa na USC e, pola miña condición de arxentino, sumada á temperá vocación literaria, fun forxando amizade co autor d´A esmorga. Viamonos en Compostela e, cando había algunha actividade na Asociación Cultural, en Vigo. Algo en Ourense.

Podíame a ansia, normal nos vintepico, e pregúntaballe a Eduardo en que xornal podería colaborar. Sempre me contestaba igual: “ Empieza en La Región, yo hablo con Outeiriño”. O veterano escritor, a pesar de que eu lle falase galego acotío, rara vez contestaba na lingua propia, só diante de terceiras persoas que o empregaban con il. Rabeaba eu, mais non lle dicía nada.

Aínda podo albiscar, sen pechar os ollos, só lembrando a palabra, a chaira de Canaán, o monte Hebrón e toda aquela xeografía tirada do Xénese e recreada por Eduardo

Transcorridas sete décadas, aquela recomendación faise realidade. Enceto hoxe, pois, coa ilusión de entón, esta sección semanal á que chamo, O anxo Atheán. Recuada a memoria véñenme as conversas nas que Blanco-Amor me narraba a chegada de dous desfarrapados camiñantes -que logo resultarían ser anxos- a Sodoma. A hospitalidade de Lot, sobriño de Abrahan, que os acolleu para que fixeran noite no seu fogar e outros feitos bíblicos. Aínda podo albiscar, sen pechar os ollos, só lembrando a palabra, a chaira de Canaán, o monte Hebrón e toda aquela xeografía tirada do Xénese e recreada por Eduardo. Unha historia de pecado e seducción contada en longas tardes de verau, regardados da raxeira no Derby compostelán, no Universal vigués ou no Miño ourensán. Diante dun par de cafeses e dous vasiños de sifón -costume moi porteño-. Paseando, en outonizos e indicibles solpores, polo Areal, a Alameda de Santiago... Eu levaba comigo uns poucos poemas no peto, coa intención de lerllos. Escadasí, cando il daba por rematado, dicía que tiña moita présa por...e marchabamos.

Comprobei, trala morte de Blanco-Amor, fuchicando no seu arquivo, que daquil marabilloso relato, só quedaran, por escrito, unhas poucas notas coa súa letra picuda. Viviramos a Literatura. E bo foi. Non hai moito, ó remate da presentación dun libro, en Ourense, achegóuseme un mozo duns vintepico. Presentóuseme como Pepe Sorribas, estudante de Filosofía con inquedanzas literarias. De mediana altura, pelo renegrido peiteado cara atrás, chamoume a atención que tivera o rostro, máis ben imberbe, picado de varíola. Antes de nos despedir intercambiamos os números de teléfono e quedamos citados, tres días despoixa, no Latino. Cheguei retrasado e costoume recoñecelo pola mudanza de fasquía. Con nerviosismo confesoume que era un anxo, pregándome que lle chamara Atheán. Ese día tomeino por tolo e seguinlle a corrente. Continuámonos vendo e Atheán resultou ser un verdadeiro anxo; ministro da divinidade con competencias en Galicia. Sorte de gardián das almas, xuiz das leis celestiais, guieiro dos elixidos e outras xerarquías das establecidas por Dionisio Areopagita. Il será a miña compaña nestas crónicas.