“Materialistas” o amor non sa a conta

As películas románticas brancas e heterosexuais que celebran o matrimonio eterno, en Hollywood, xa non están de moda. O cinema é un reflexo cultural da sociedade e os tempos cambian. Na época wok, do poliamor e dos speed date, incluso o romanticismo mudou de perspectivas, gustos e intereses. Son as telenovelas producidas noutros países, incluso algun TV movie de domingo pola tarde, a manter vivas as chispas dun público de nicho. En xeral, a linguaxe clásica do cinema romántico que se reflexaba en filmes como Love Story (1970), Ghost (1990), Titanic (1997) ou Love Actually (2003), está desactualizada.

Materialistas, a segunda longametraxe da coreana-canadiense Celine Song que se estreou no Festival de Cine de Sundance, parece recuperar certos elementos daquelas películas da tradición do xénero romántico firmadas por Wilder, Mitchell ou Ephron. Mesmo vai un paso máis alá.

O filme vira arredor de Lucy (Dakota Johnson), unha muller de Nova York que se encarga de unir solteiros na procura da parella perfecta. Con todo, o seu mundo desestabilízase cando se queda atrapada nun triángulo amoroso con Harry (Pedro Pascal), un aposto financeiro multimillonario e o seu exmozo John (Chris Evans), un aspirante actor sen branca.

O filme non flúe de forma regular, por momento parece estancarse, como na espera de tomar unha dirección clara entre a comedia, o drama o da feroz crítica social

Na súa notable primeira longametraxe, Vidas pasadas (2023), Song reflexionaba arredor do amor a través do concepto do “in-yeon” coreano, algo que podería traducirse como ‘providencia’ ou ‘destino’. Facíano cunha elegancia exquisita, cunha posta escena minimalista moi propia de certo cine oriental. Ao igual afastábase das películas románticas occidentais por ter un final profundamente triste, para nada conciliador. Con Materialistas decidiu poñer a mirada cara á comedia romántica occidental tradicional, aproveitando para facer unha critica contundente ao capitalismo e ao mercantilismo que caracteriza o mundo no que vivimos. Por momentos, Materialistas ten unha escritura enxeñosa e por outros tantos cursi. É unha mestura curiosa, a ratos estridente de rexistros que non sempre atopan un equilibrio.

Sen dubida hai momentos moi logrados, divertidos e orixinais e son os diálogos que a matchmaker Lucy ten cos seus clientes. Palabras que a directora leva á pantalla desde a súa propia experiencia laboral nunha empresa de matchmaking, unha tarefa alimenticia que Celine Song desenvolveu mentres intentaba gañarse a vida como dramaturga en Nova York.

O filme non flúe de forma regular, por momento parece estancarse, como na espera de tomar unha dirección clara entre a comedia, o drama o da feroz crítica social. No cinema romántico a química entre os protagonistas é algo imprescindible. E os interpretes desta película, entre eles non parecen ter moita. Incluso as eleccións da directora parecen evitar o máis posible os primeiros planos aumentando esa sensación de frialdade.

Finalmente Song, a pesar do título, aposta polo amor romántico e os valores tradicionais, nun final que deixará perplexo ou satisfeito o espectador, dependendo dos gustos de cada un.