A historia de Galicia cántase

CANTAREIRAS EN OURENSE

Este ano as Letras Galegas están dedicadas á poesía popular oral, representada na figura das cantareiras; estas mulleres foron, son e serán fieis gardiás da nosa cultura, que manteñen presente e van difundindo a través de actuacións musicais

Silveiras do Támega, grupo de cantareiras de Laza.
Silveiras do Támega, grupo de cantareiras de Laza.

Durante xeracións, as cantareiras preservaron a historia da cultura tradicional galega a través das súas voces. Eva Castiñeira, Rosa e Adolfina Casás, Teresa García, Manuela Lema, Prudencia e Asunción Garrido, son os sete nomes propios aos que están dedicadas as Letras Galegas neste 2025, na honra da poesía popular oral. Con todo, a figura das cantareiras está presente en todos os recunchos de Galicia polo que este ano o día da nosa lingua é especial e persoal para moitas persoas.

“É un orgullo que por fin se recoñeza o traballo que fixo tanta xente en toda a súa vida e que case nunca saíu á luz”, celebra Ana Rodríguez, profesora de varios grupos de pandereiteiras. Mentres, Diana, do grupo Silveiras do Támega de Laza, lamenta que entre os nomes que elixiu a Real Academia Galega non esté ningún da provincia de Ourense. “Para min é impensable que se esquezan da Concha do Canizo”, sinala, “foi unha eminencia, tiña un xeito moi particular de tocar un pandeiro que xa en sí era particular”.

Membros do grupo de música tradicional da Asociación de Veciños Loureiro, do barrio do Couto.
Membros do grupo de música tradicional da Asociación de Veciños Loureiro, do barrio do Couto.

Esta tradición axuda a manter viva a lingua galega e, lonxe de estar en perigo, dende hai uns anos o interese pola pandeireta aumentou entre os máis pequenos. “Dende o efecto Tanxugueiras houbo un boom de rapaces que apuntaran a clase”, recoñece Rodríguez que ensina a pequenos e maiores en agrupacións como a Asociación de Veciños Loureiro, do barrio do Couto.

“Eu chorar chorei” ou “A Saia da Carolina”, son dúas das cancións que empezan aprendendo os máis pequenos. “Os ritmos son sinxelos e ademais moitos xa coñecen a letra, polo que fai todo máis fácil”, explica Rodríguez. Con todo, cada grupo ten as súas preferencias a hora de elixir composicións para as súas actuacións. Incluso chegan a ter as súas propias letras. “Nos agora temos un montón de coplas que herdamos, pero igual un día estás cantando e dis mira se lle damos esta volta e a facemos máis de agora, tamén queda ben”, sinala Diana.

As letras fan referencia a moreas de cousas o que achega riqueza a esta tradición e axuda na difusión do galego. “Os nenos as veces preguntan que significan algunhas cousas, así tamén van aprendendo o noso idioma”, asegura Rodríguez, aínda que algunhas composicións mesturan tamén o castelán. “O motivo non é outro que a prohibición do uso do galego durante un tempo”, indica a cantareira.

Sobre as claves para aprender a tocar a pandeireta, a profesora deixa claro que “o máis importante é que che guste e ter ganas”, xa que o máis bonito desta tradición é que calquera pode participar, sen necesidade de ter un talento concreto.

Contenido patrocinado

stats