Edelmiro Mateo García foi mestre, aínda que se adicou case toda a súa vida ao negocio familiar -o bar A Canteira-, pero dende ben cativo -nado no 1963- se afeccionou á música, converténdoa na súa forma de vida.
Este xoves, ás 20:30 horas, o músico verinense estará no Auditorio Municipal de Verín, nun coloquio organizado polo Conservatorio de música, baixo o nome "A música, o alimento da felicidade", no que falará da súa forma de ver a música e tocará varias pezas co seu acordeón.
Cal é motivo da cita?
O conservatorio fai 30 anos e programaron actividades paralelas e nunha desas actividades encaixo eu, e decidiron contar conmigo. Eu encantado porque estou orgulloso, xa teño alumnos meus que están dando clases, un honor.
Que se atoparán as persoas que acudan ao auditorio?
Vou a tocar o acordeón, vou tocar con dous alumnos do conservatorio unha peza, e levarei unha sorpresa que penso que vai agradar ao público e aos integrantes do conservatorio.
Que lle di o título da charla-coloquio: "A música, o alimento da felicidade"?
Sen música non hai felicidade posible, porque a música é a única verdade que existe no universo. Por iso, vou enfocar esta charla dende a esencia da música e o amor que lle teño, a ver se o contaxio, porque a música hai que sementala. Nun principio iba ser unha charla didáctica, despois máis cultural e finalmente será algo máis humano. "Eso que tu me das es mucho más de lo que te pido", a canción de Pau Donés que lle adicou a súa filla e a música, é a esencia da conferencia.
A actividade organizada polo Conservatorio de Verín é unha máis se que suma a todo o que levan feito dende que se creou esta entidade. Que opina desta progresión?
Levo toda a vida co conservatorio presente, formo parte do cambio. Matriculeime dúas veces, animei á xente para que se matriculara tamén, incluso maiores. Sempre me preocupei por el, antes non habia ninguén, pero agora polo menos hai 3 profesores superiores que comezaron a formarse no conservatorio de Verín. Todo o que se conseguiu foi porque se loitou moito por eso, houbo moitísima xente implicada polo camiño.
Entón pódese chegar lonxe dende unha vila pequena...
Por suposto, máis pequeno é Celanova, Xinzo e a Rúa, e teñen moito potencial. A música non depende da grandeza da cidade, a música hai que sementala, e aquí empezamos a sementala fai pouco relativamente... Nunha leira na que hai sementes anteriores sempre vai nacer, aquí non habia semente de músicos, a única raíz musical que había era o coro da Merced, o teatro da Marita Oterino, o coro do Padre Reyes.. Pero non había moito máis alá, e xa todo o que logramos...
Que consello lle daría a todos eses mozos que están comezando a súa andaina na música?
Que se animen. O principio ten unha parte un pouco dolorosa, hai que facer un peliño de sacrificio, pero é un sacrificio que se fai unha vez e que logo desfrutas toda a vida. E aos pais que animen aos rapaces, que os matriculen e incluso que se matriculen eles, porque a música é necesaria para a vida.
Vostede toca o acordeón, por que este instrumento?
O acordeón era o instrumento máis fácil de conseguir cando eu era cativo. Viñan os instrumentos de Alemania e Suiza e traíanse un montón deles. Daquelas, o acordeón era o instrumento que adornaba as festas, as familias, fácil de trasladar, e facía música el solo.
Ademais, o acordeón é o instrumento que máis cerca do corazón se toca, e para tocalo tes que abrazalo.
E para rematar... que é para vostede á música?
A música é todo. É a miña vida. Estudei unha carreira e solo exercín tres anos, e da música fun estudando pouco a pouco e despois cruceime con músicos de moitísima categoria e nivel que empuxaron por min e o final vivín da música, dediqueime á música, sin olvidar as obligacións familiares e demais, por iso a música é a miña vida. Foi, é e será sempre música.
