O grupo Teatrino fai pensar moito, polo menos coa obra "Os carniceiros", e que alguén te faga pensar é bo, moi bo"
Pode unha situación extrema converternos en monstros? Pode. Vaia se pode! Ou o monstro latexaba xa no noso interior agardando a que se lle abrise a porta? Ás veces chega con abrir tan só uns milímetros dun ventanuco de mala morte. Xa o teño confesado moitas veces: que levamos o demo dentro.
Algo moi semellante ó que lles acontece ós actores da obra teatral “Os carniceiros”, que a compañía Teatrino representou na Casa da Cultura Manuel María de Barbadás o sábado, 21 de outubro, e que nas táboas teatrais amósannos unha traxicomedia ambientada nun campamento militar encabezado por un equipo médico que navega entre o horror e a tolemia.
Segundo amamos, matamos. Segundo matamos, sentímonos inocentes nun mundo que, no fondo, non ten nada de inocente. Ou ten moi pouco. Algunhas veces é tan cruel que nos supera por completo. Menos mal que o mundo dese día, precisamente dese día, era puro teatro. Pero puro teatro con moito contido social que saíu da cabeza de José Vaquero, adaptando un texto de Antonio Morcillo.
Vaquero naceu no barrio dos Rosais da nosa cidade no 1977. Estudou bacharelato no Otero Pedrayo e diplomouse en traballo social no campus universitario das Lagoas. Pero como non sempre nos gusta o que estudamos (aínda que haxa veces que non queda outro remedio que agarrarse ó que se poida), a el, polo que parece, tampouco lle gustou moito, xa que fixo o que fan moitos, principalmente en Ourense (polo menos é a fama que temos): oposición que te criou! Fincou os cóbados e desde o ano 2000 traballa de bombeiro para o concello. Grazas ós horarios laborais seica picou de aquí e de alá en cuestión de máis estudos, “porque me gusta aprender”, ata que no 2004 todo cambiou. Inscribiuse nun obradoiro de teatro que impartía Mónica Sueiro na Casa da Xuventude. E xa sabemos o que significa o “gusanillo da interpretación, do teatro”.
Empezou a participar na fundación de diversas compañías teatrais e a facerse un chisco máis profesional, polo que durante seis anos viaxou practicamente a diario ata Vigo para estudar na Escola Superior de Arte Dramático.
A compañía Teatrino fundouna, xunto con dúas persoas máis, no 2009. Como calquera outro grupo de teatro afeccionado, os seus membros van e veñen segundo as circunstancias da vida. Polas táboas da Casa da Cultura da Valenzá movéronse con desenvoltura cinco actores que non daban a impresión de que fosen afeccionados; máis ben notábaselles ás leguas que xa tiñan nos seus pés moito pateo sobre os escenarios teatrais.
Javier Octavio é o único que non é de Ourense. Naceu en Toledo hai 34 anos. Empezou nesta fermosa arte no último ano do instituto e colleuna xa a peito na Universidade co grupo Luna Teatro. Mestura o teatro profesional co afeccionado. A nivel audiovisual participou na curtametraxe “O Rebelde”, que está incluída na ópera rock “The Rebel”.
Patricia Figueiras naceu en Ourense no 1980 e hoxe é fisioterapeuta, que, a ela, si lle gusta, pero ese citado “gusanillo”... Empezou con Marañao (asociación cultural fundada por José Vaquero, por quen se non) e agora anda con Teatrino. “E que dure”, confesa chea de ledicia.
Semella que o máis extravertido do grupo, o máis churrusqueiro é Luis Iglesias; e non pola actuación en si (pois xa digo que a obra tiña máis de traxedia que de comedia), senón polo que me escribiu cando se decidiu a mandarme algo para esta reportaxe, e que cito textualmente: “Nacín en Ourense, sendo a metade da primeira parella de xemelgos que naceron no acabado de inaugurar Hospital Materno Infantil (1969). De profesión bohemio, estudei electricidade pero nunca exercín nin para cambiar un enchufe. Cando non vagueo, escribo teatro e poesía que aínda non me decidín publicar”. Pois faino, amigo, que seguro que son boas.
Tania González naceu hai 30 anos en Calvos de Randín. Profesora. Leva no teatro desde os 11 anos, é dicir, desde o colexio e actuando, claro está, no instituto, na Escola Municipal de Teatro e na Aula Universitaria. Claro que no de empezar cedo gánalle incluso a súa compañeira de obra Vicky Álvarez, que empezou ós nove anos e “para min é algo fundamental e que non podería quitar da miña vida por todo o que me aporta a nivel persoal”. Está estudando Ciclo Superior de Animación Sociocultural. É de Ourense. É a máis noviña: 27 anos.
Estando esta reportaxe aínda en borrador, un día chégame un correo de José Vaquero que dicía: “sinto bastante curiosidade polo feito de que te intereses por un grupo de teatro afeccionado”. É sinxelo: porque cando os vin non me pareceron tan afeccionados e porque, como xa teño confesado noutras reportaxes, gústame axudar un chisco dándolles un pequeno ou pobre empurrou a eses que empezan, polo detalle de que, a moitos, por unhas ou outras circunstancias, élles moi difícil asentarse. Estou por apostar que á maioría dos que son hoxe famosos tamén lles custou chegar a onde chegaron. E ós famosos de hoxe pois xa os coñece todo o mundo. Hai que descubrir zumes novos. Hai que buscar eses heroes anónimos que andan por aí soltos e que, sen practicamente querelo, alégrannos a vida ou énchennos de emoción os sentimentos. Teatrino fai pensar moito, polo menos coa obra “Os carniceiros”. E que alguén te faga pensar é bo, moi bo.
