Correndo para min

A pregunta non sempre debería ser en canto tempo fixeches a San Martiño. Por que a corres? Para que? Por que insistir en volver un ano e outro tamén con sol ou chuvia e vento? Co doado que é quedar na cama ao quente, almorzar sen présa uns churros onda o pavillón dos Remedios e ver unha nova vitoria de Alejandro Fernández e a primeira de Joselyn Brea.

Cando me quero dar conta faltan só faltan cinco minutos para a saída. Non sei se serei quen de rematala. Por hache ou por be, imprevistos e boas novas, non puiden de preparala adecuadamente. Xogarei as miñas cartas: a experiencia doutros anos e a caña que nos meteu este meses o noso monitor do pavillón. Todo o que sexa chegar antes de hora e cuarto será un éxito para min.

Deixou de chover e estou rodeada de parellas ou grupos de corredoras. Soa AC/DC e soño con correla facéndolle de lebre á miña xemelga, porque iso significará que por fin volveu de Algeciras. A xente está animada, todos erguemos os brazos cara o ceo. Un disparo seco contra as nubes e trinta segundos despois a correr. O primeiro quilómetro é dos peores, a costa de Xesús Pousa a min sempre me fai dubidar. Non desfondarse e non abusar da baixada das Caldas. A ponte recíbenos cos brazos abertos e a marea de corredores aínda é compacta.

Xa entrei en calor para a falsa planicie de Progreso. Aquí empeza o interesante. A San Martiño vaite baleirando coa sutileza dun bo condutor; non sentes os cambios de marcha ou as freadas ao estares pendente do cronómetro. Cae o quilómetro 3 en Doutor Fleming. Quizais debería ir máis devagar. Ao fondo da avenida de Portugal vánseme as pernas e sinto un leve tirón no soleo da esquerda. Pasamos o quilómetro 4 e as dúas mozas do Taboadela empezan a meterme metros. Os ocos son importantes. Parou de chover, pero o chan está tan mollado e cheo de fochancas que semella que imos facendo cros.

Xa queda media carreira, mais ata entrar no casco vello a meta seguirá parecendo inalcanzable. Hai quen sucumbe e vai camiñando. A tentación fai acto de presencia por Bonhome. Para, déixao. Aperto rabiosa pasando diante do Otero, case podo verme entrando en xullo á lectura do exame da oposición. Os dous mortos nos que se converteron os meus xemelgos vanme arrastrando ao entrar no Paseo. A xente anima mentres me vou quedando sen gasolina. Cae o quilómetro sete, miro o reloxo que marca 51 minutos. A partir de aquí só me queda aguantar, xa que me van ir adiantando, sen piedade, os que cheguen con pernas frescas.

E resisto, tiro de peito e pulmóns para contrarrestar as pernas. O percorrido da algo de tregua á altura da Escola de Idiomas. Alguén berra que só queda un quilómetro e trescentos metros na glorieta da policía nacional. Pásanme unhas cantas mulleres de mediana idade, déixome contaxiar a súa alegría. Só queda un quilómetro. Agora animan cun megáfono na dolorosa costa de Vicente Risco. Sorrío porque a miña épica tamén ri. Non está ao que ten que estar. Resígnome, este ano non vai haber esprinte final. Cruzo a ponte mentres unha corredora veterana lle aconsella a outra que se deixe levar. Pero o corazón pode máis que as pernas, dono e señor deste pequeno corpo, e meto quinta como se me fose a vida. Escoito a Andrés berrar o meu nome como se me lese o pensamento. O cronómetro marca unha hora e oito minutos na meta. Volvo sorrir, mañá tocarame disimular as maniotas diante dos meus novos alumnos.