Viaje con Gonzalo Fernández a las cimas más altas
FORO LA REGIÓN
El alpinista e himalayista ourensano protagonizará un coloquio sobre éxitos y fracasos en la montaña
Gonzalo Fernández (Albarellos, 1992) sabe lo que es estar en lo más alto, pero también asumir cuando no consigue el objetivo marcado. Este ourensano emigrado a Andorra cuando tenía seis años se enamoró de la montaña para afianzar un idilio que no tiene visos de agotarse. Ha coronado ochomiles sin oxígeno extra ni sherpas, ha bajado esquiando, ha disfrutado y padecido. Una mochila cargada de experiencias que pondrá sobre la mesa en el Foro La Región de mañana llamado “Manaslu, luces e sombras no corazón do Himalaia” que tendrá lugar en el Marcos Valcárcel.
Ha escalado el Gasherbrum II, también conocido como K4, que se alza a 8.035 metros sobre el nivel del mar, lo que lo convierte en el decimotercer pico más alto del planeta. Alcanzar la cima de esta montaña en la cordillera del Karakórum, una rama occidental del Himalaya, no es precisamente una tarea al alcance de cualquiera. Menos aún si hablamos de alcanzarla sin usar oxígeno ni necesitar la ayuda de sherpas, como hizo Fernández.
En el año 2024, estuvo en el Makalu, la quinta montaña más alta del mundo, también en el Himalaya. Pero lo más importante, como no se cansa de repetir, no es alcanzar la cima, sino regresar a casa. “Alcanzar a cima é a clave do éxito, pero se ao tentar alcanzala alguén vai sufrir un accidente ou perder a vida, como xa sucedeu, entón non vale a pena escalar”.
Allá donde va, este ourensano siempre asciende por pura pasión, con un amor por la montaña cultivado lentamente. Llega al Foro a presentar su documental “Manaslu luces e sombras no corazón do Himalaia”, donde revive la aventura y desafíos que propone el Himalaya.
“Empezarei o Foro coa proxección dun vídeo sobre unha expedición ao Manaslu, unha montaña de 8.163 metros, que intentei baixar dende a súa cima esquiando. E este vídeo mostrará que nas expedicións, como en todo na vida, as cousas non saen sempre como un quere. E esta, en concreto, non saiu ben. Houbo avalanchas, faleceron varias persoas... Eo final non fixen cima, pero baixei esquiando dende máis de 7.000 metros. E despois do vídeo, faremos unha charla deixándome guiar polas preguntas que teña a xente”, avanza este alpinista e himalayista.
Este pasado verano estuvo en el Pico Lenin escalando y esquiando. Pero tampoco necesita grandes nombres o altitudes para disfrutar de su pasión. “Na miña vida, máis que poñer nomes, o que quero é facer montaña. É o que me enche nesta vida. Obviamente, con 70 anos non farei o que fago agora. Pero a min, a nivel sentimental, éncheme igual subir Pena Trevinca que facer un oitomil. A nivel montañas altas, teño unha lista mental das que gustaría subir antes de morrer, e o Everest precisamente non está. Non polo reto deportivo, pero polo que simboliza a día de hoxe. Colleu unha tendencia que, os que amamos a montaña, rexeitamos. Masificación, basura… Hai outras 13 montañas de máis de 8.000 metros”, explica el ourensano.
Una oportunidad para viajar a la cima escuchando las vivencias de un Gonzalo Fernández que transmite su pasión, no solo a base de hechos, también de palabras.
Contenido patrocinado
También te puede interesar
RESPUESTAS A LA SOCIEDAD CIVIL
Luis Menor: “Debemos ir cara a mancomunar servizos”
PERSONALIDADES E INVITADOS
Galería | Luis Menor, el presidente de la Diputación de Ourense, en el Foro La Región, en imágenes
Lo último
ECONOMÍA Y VIVIENDAS ESPAÑOLAS
El Banco de España mejorará su previsión para 2025 y 2026
LOS TITULARES DE HOY
La portada de La Región de este sábado, 20 de diciembre
ORÁCULO DAS BURGAS
Horóscopo del día: sábado, 20 de diciembre