Coa derradeira novela a remollo

Ando a ler coma un descosido. A expresión é vella, agora non se utiliza moito, ou nada, pero a min gústame; millor dito, gústame moito. Suxíreme a convicción de que o fago ceibo, libre de ataduras, de coseduras e costuras, de prexuízos e mesmo de tendencias. Estalles visto que son un inxenuo. Un inxenuo serodio, claro, dada a miña provecta idade. A que amola? Por iso coido que xa non cambiarei. Porque e pra que facelo? Se o prefiren poñan que ando a ler despendolado. Válelles?

Voulles poñer exemplos. Boteime a reler “A memoria do boi” escrita que foi por Vázquez Pintor e premiada no ano 2000 co “Torrente Ballester”. Sigo desfrutando, entre outros desfrutes lectores, co idioma no que está escrito. Moito me marabilla o dominio do galego do autor e vello coñecido.

Pra non ir tan atrás e deixar ben claro que aprendín debidamente o que me ensinaron de neno na casa dos meus pais -hai que comer de todo, dicíanme- tamén ando a ler “Jarroa”. Acaba de ser editada por “Caballo de Troya”, logo de que fose escrita por unha moza da Illa de Arousa nun castelán salferido de palabras de nós e de vellos saberes que só manexan os illeus; as xentes que como Andrea Fernández Plata viviron tempos e silencios dos que cada vez vai quedando menos consciencia e pouca sabedoría. Se me fixeran caso lían este libro e relían o Vázquez Pintor.

Hai autores ós que un sempre debe regresar, a risco do que sexa. Por iso trouxen prá casa un libro de Sándor Márai, o escritor húngaro por min tan admirado. Merquei “Un perro con carácter”, editado hai nada por “Salamandra”, e, xa ven, é a primeira vez que me defrauda un texto deste autor do que podería dicir eu que o venerei, o venero e o continuarei a venerar malia que “Un perro con carácter”, pois tal ven sendo o seu título, se me teña atravesado, prá miña sorpresa e inmediata frustración.

Se non escribo, que outra cousa podo facer que non sexa ler coma un desesperado?

O caso é que rematei unha novela, a derradeira que penso editar na miña vida, entre outras razóns porque fai o número vixésimo das por min escritas e, a certa idade, o millor é non seguir dando a tabarra. Agora está a remollo, coma se fose un bacallau que haxa que desalar antes de fervelo. Ese élles o caso. Se non escribo, que outra cousa podo facer que non sexa ler coma un desesperado?

Como nun estou dicindo nada que non pense, entenderá o lector que seguise a ler outra novidade: a do libro de Leonardo Padura “Ir a La Habana”, editado por Tusquets e ben ilustrado con fotos da cidade na que o autor veu ó mundo. A verdade é que, cando me vin co libro nas mans, picoume a curiosidade: a ver que di este home, díxenme, ó que lle deu a dimensión que ten, segundo eu o penso, foi a decisión de chamarlle Mario Conde a un seu e central personaxe novelesco. Pois nesa sospeita me manteño, Mario Conde segue aí, no libro, sen ter nada que ver co real e diríase del que, case, non é outro que o propio autor, tanto o pode ser, que está sendo citado coma un personaxe real. E si que o é. En resume, millor lles recomendo a lectura dos primeiros citados por moito que eu lera a Sándor Márai e moito que o siga admirando.