Se forte Mazón, resiste

En público ninguén pronunciou a frase do título aínda que en privado se puidese atribuír a Núñez Feijóo. Durante 370 días o presidente do PP viu con bos ollos a resistencia do presidente valenciano, xustificouna e aplaudiu ata a chegada do perfecto funeral laico en homenaxe ás vítimas da tráxica Dana do 29 de outubro de 2024. Aínda, por riba da desnaturalización da maquinaria política conservadora, tiveron que ser a nai e o resto da familia de Carlos Mazón quen usasen na intimidade a panca de Alquímides con que mover a roca do presidente valenciano. Na alta cúpula popular non desexaban semellante desenlace. Dimitiu sen pronunciar a palabra dimisión nun luns de gloria esperado con entusiasmo en Xénova 13 polo inicio do esperpéntico xuízo contra o Fiscal General del Estado. A decisión de Mazón desactivou o cálculo mediático conservador. Unha vez máis, o alacantino púxolle a cambadela a Feijóo. Fíxoo nas eleccións do 2023 pactando con Vox e volve agora deixando ao PP vendido ás decisións da extrema dereita para manter o poder valenciano. A permanente utilización da posverdade puxo de manifesto un modo de facer política aceptado ou tolerado polo seu partido como modus vivendi. A dimisión de Carlos Mazón é para algunha dereita un exemplo de honestidade. Pero é unha icona de desvergoña para a cidadanía que confía na veracidade dos seus dirixentes á hora de gobernar. Con este dobre retrato pasará Mazón á historia da mala política.

Feijóo, chamado a Madrid para anular a Vox e centrar ao PP, con este episodio certifica o seu fracaso máis estrepitoso

Non, o fin non xustifica os medios por moito que quedase inculcado na nosa educación xudeocristián. Tampouco a hipocrisía debe ser unha moeda de cambio como mal menor para exercer e manter as rendas do poder. Mazón marcha inmerso no vinagre do embuste e Feijóo despídeo con vendas de aceite nomeándoo “compañeiro mártir”. Na rúa preguntámonos a que vertedoiro lanzaron a moral católica que profesan estes dirixentes do Partido Popular? É ben certo que a Mazón derrotouno o uso da falsidade xunto ao vello cálculo de que o tempo todo o tapa e todo o cura. Por iso xogou a ser unha vítima co apoio da súa organización. Velaí a gravidade do asunto. Unha vez máis, Alberto Núñez Feijóo sen que ninguén o empuxe se colocou na diana. De acusar a Sánchez de amarrarse ao Goberno, coas cadeas dos seus socios parlamentarios, pasou a declarar que Vàlencia ben vale un abrazo con Santiago Abascal. Outro mal paso e un novo exemplo de incoherencia ao pedir para o seu beneficio “seriedade, rigor, responsabilidade e estabilidade” ao substituír a Mazón sen consultar aos electores. Os mesmos catro conceptos que critica a Pedro Sánchez cando en minoría nega a convocatoria das eleccións xerais.

Feijóo, chamado a Madrid para anular a Vox e centrar ao PP, con este episodio certifica o seu fracaso máis estrepitoso. En tres anos colocou ao seu partido no máis profundo nivel de debilidade ideolóxica e executiva. Torpeza tras torpeza asimilouse tanto á extrema dereita que Abascal está a un paso de superalo en intención de votos mentres o bloque de dereitas cae a ser inferior ao bloque de esquerdas. Xa se fala de empate técnico e faltan dous anos para abrir as urnas do Estado. Feijóo dificilmente poderá volver presentarse diante do electorado como un home de centro con capacidade para obter en solitario a maioría absoluta que lle leve á Moncloa. Ao tempo, este episodio do Mazón “forte e resistente”, tan cacarexado por Miguel Tellado, pode ser o principio da catarse interna que nos despachos de Xénova 13 soa e crece con cada fallo estratéxico do equipo dirixente actual.