O trunfo dos porcos bravos

“Fun concebido en medo,

nil fun nado /

e ao medo estou por

sempre condenado. /

Medo do aquén, do alén,

medo de todo”

(A nada destemida, Antón Tovar)

Primeiro apareceron nas nosas aldeas e, aínda que a ocorrencia non parecía moi natural non lle demos importancia, porque pensabamos que era causalidade. Malia aparentaren unha actitude de seres desnortados, escapando dos cans mansos que finxían perseguilos, non dubidamos en estercar as matogueiras espesas, nas que construíron toqueiras e búnkeres, onde poder agocharse e procrear, despreocupándonos do seu inzamento e das especies raras que medraban con forza, ata engulir os arbustos autóctonos, sempre a piques de fenecer. Despois, cando paseaban e movían o cu pola Rambla de Barcelona, os xornais adornaban as portadas coas súas fotos, tratando de convencernos de que eran xabarís despistados. E, cando comezaron a fozar en todas as cidades –agás na capital do mapa, onde sempre camparon ás súas anchas– os medios falaban deles como se fosen seres inocuos, aos que debiamos acostumarnos.

Mais, a verdade é que sempre foron o que parecían: porcos bravos adestrados polos amos da pasta, para que se incrustasen discretamente no corazón da sociedade, a fin de aprender os comportamentos, os modais e a linguaxe da xente do común, sen que ningún gurú ou líder espiritual se decatase do que realmente estaba acontecendo. Ou, quen sabe, talvez estaban perfectamente informados, mais calaban, porque había que respectar a lei de ‘quen paga manda’. E, claro, aqueles mamíferos salvaxes da familia dos súidos, que paseaban –e cagaban nas rúas, sen que ninguén os multase– axiña aprenderon a andar de pé, valéndose só das patas de atrás, deseguida depilaron as serdas e se vestiron con traxes e gravatas de seda, coma se fosen persoas importantes.

E agora, aí os temos, destemidos, ocupando a cúspide da xerarquía de nacións importantes

Despois aprenderon a embobarnos, e mesmo lle permitimos sentarse nos escanos das institucións, sen importarnos as súas doses de arrogancia, chulería e insoportábel intolerancia. E agora, aí os temos, destemidos, ocupando a cúspide da xerarquía de nacións importantes, para poñer millonarios a uns poucos a custa dos que morren de fame, mentres exhiben motoserras de luxo nos telexornais, berrando “Viva la libertad, carajo!”, antes de roubarnos a pouca que nos queda. Aí os temos, arrebolándolle á cara rotuladores negros –tan negros como o futuro que nos depara– aos que non dubidan en apañalos, para tatuar nos nosos pensamentos as estúpidas decisións que están convertendo o mundo no salón das súas perigosas brincadeiras.

(Contoume o meu tío Lisardo que, nunha visita a unha escola dun destes paxaros, despois do discurso contra a normalidade, un rapaz preguntoulle: «Excelentísimo Señor, vostede que tanto manda e tanto sabe, podería dicirme cantos dentes ten un porco bravo?» E o outro, sen decatarse que o estaba retratando, mentres mostraba uns cabeiros tan longos coma os brazos, contestoulle, corenta e catro).