Cartas al director

Non vexo motivo algún para aplaudir á Súa Maxestade

“Os reis están felices en moitas cousas, pero sobre todo nesto: poden decir e facer o que lles pete” (Sófocles)
Tamaño rebumbio acadou nos medios de comunicación do establisment hispano, o feito de que algúns parlamentarios non aplaudiran ou vitorearan ao monarca, como nas cortes franquistas. Non era un acto marcadamente parlamentario. Tratábase, unha vez máis, dun acto de adhesión a Coroa, na sede onde reside a soberanía popular, non a soberanía rexia.
Asemellaban as señorías coma se foran invitados a sua propia sede por personal alleo a debandita sede. Invitación que incluía doblar o espiñazo e bicar mans aos recepcionistas rexios. E decir, rendir vasallaxe. Logo, deberían escoitar sentadiños a perorata, para rematar con  longos e sonoros aplausos, nunha postura erguida .Qué foi o que dixo pra tanta algarabía dos presentes da mayoría parlamentaria e nos medios de comunicación con tanta loubanza?
 Pois, coma sempre, leer un discurso feito dende o goberno. Un recital de vaguedades, medias verdades ou falacias. Dixo ca crise da gobernabilidade resolveuse con diálogo, responsabilidade e xenerosidade. Se a iso chegouse foi que aquelas forzas que na campaña electoral non farían gobernar ao PP, por activa e por pasiva, fixeronno enganando a incautos electores. Falóu que a corrupción estase combatindo con firmeza e que pronto será pretétrito. Tanta firmeza se combate que moitos corruptos podianse ver saudando na entrada e logo aplaudindo. Non se sonroxou cando afirmou que a supremacía da lei en democracia asegura a igualdade de todos os ciudadáns. Ou sexa, que supoño que tamen poderemos gozar da sua inviolabilidad civil e penal, e podererán as nosas mulleress parir fillos que poidan conquerir a xefatura do Estado. E dixo máis cousas tan repetitivas coma as que xa diixera seu pai no Congreso ou no seu descursos soporoferos do Nadal, que se poden atopar nas hemerotecas. 
A miña sangue é roxa coma a da sua maxestade. Eu non o elexín. A Constitución foi o trágala perro inverso na Transición. Agora sai a luz unha consersa televisiva, agochada dende 1995, con Adolfo Suárez, na que o político, dí que veuse na obriga dos sables e a oligarquía, de incluir a Monarquía na Lei de Reforma Politica do ano 1977, aprobada polos franquistas. As enquisas daban un apoio maioritario a república. Aquela lei da reforma, ataba a Constitución no senso de otorgarlle a Monarquía o estatus de Xefatura do Estado hereditaria.  Aquela lei polo que se poido ver, tivo forza de referéndum. Vaia home, tarde piache, Adolfo!  Caro lector, se a censura mediática permite este texto, desexoche saúde e República!