Los ingenieros agrícolas de Ourense renuevan su cúpula
Pepe Paz, presidente do Colexio de Enxeñeiros Agrícolas: “Temos que facer un novo rural con mais industrias agroalimentarias”
Cuando los médicos le diagnosticaron fibromialgia a Tamara López, no sabía de qué le estaban hablando. Tenía 29 años, una vida activa, un trabajo. Llegó a casa, en shock, y buscó en internet. “Mal feito. Cando empecei a ler todo iso dixen, ‘Dios mío, vou ter todo iso?’ aínda estou empezando…”, relata. Siete años después de aquel momento, habla del largo camino recorrido, del dolor y también de la necesidad de aprovechar cada momento. “Eu agora mesmo estou ben, pero non sei como vou estar en cinco minutos, se vou ter unha dor horrible, se vou ter un ataque de ansiedade… Isto vai do aquí e do agora”, asegura. En el Día Mundial de la Fibromialgia, celebrado ayer, López pone el foco en la investigación y la concienciación social.
Todo arrancó tras una operación de hombro, derivada de un accidente de trabajo. “Pasei de estar a tope a non poder facer nada, como que o corpo se resentía, e aí comezou a depresión, doíame todo, ás veces non me podía levantar…”, cuenta. Fue a distintos médicos, pero nadie sabía de dónde venían aquellos síntomas: “Tiven a sorte de que en valoración médica se decataron de que tiñan que verme en reumatoloxía, non en traumatoloxía”. El reumatólogo le diagnosticó la enfermedad, pero, desde ahí, comenzó un trasiego entre distintos servicios. En ese sentido, López señala las carencias de la sanidad ourensana: “Non hai un equipo multidisciplinar que che atenda, que saiba do teu caso. Somos moitos os enfermos de fibromialxia, e estamos sós”. La Asociación de Fibromialxia e Fatiga Crónica (Affou) es la única entidad especializada en la ciudad, que acompaña y ayuda a los pacientes.
Su vida cambió radicalmente -“teño a vida dunha avoa”-, pero López no renuncia a la alegría. “Teño un fillo pequeno, e por el non me podo permitir o luxo de non levantarme. Teño que seguir, xa toquei fondo, de aí só podo subir. Xa que salgo con el digo ‘veña, aproveito este momento e desconecto”, señala. La ayuda del psiquiatra fue clave, así como el apoyo de su círculo más cercano: “Ata chegar a este punto moito chorei na casa, sen que ninguén me vira. Hai xente que non cre que esté enferma, porque claro, para fóra non se ve, aínda que por dentro teña unha dor que non aguanto. Pero agora xa non lle dou explicacións a ninguén, e intento rodearme de xente positiva coa que rir, que para chorar xa chega cando unha está mal”.
Contenido patrocinado
También te puede interesar
Los ingenieros agrícolas de Ourense renuevan su cúpula
Pepe Paz, presidente do Colexio de Enxeñeiros Agrícolas: “Temos que facer un novo rural con mais industrias agroalimentarias”
UNO MENOS QUE EN 2022
Ourense se acerca a su récord de colisiones provocadas por animales
CULTURA EN EL RURAL
La Red Provincial de Auditorios de Ourense alcanza los 7.500 espectadores
VACUNACIÓN MASIVA
Nueva convocatoria contra la gripe para mayores de 60 años
Lo último
COLOR DEL AÑO
Cloud Dancer: minimalismo, calma y moda en un solo color
Chito Rivas
PINGAS DE ORBALLO
As esperas teñen idade?
PERDÓN POR LA MOLESTIA
Los rojos que eran (viejos) verdes