Sobre cadeluchas, gaviotas e pegas

O de facerse maior ten varios inconvenientes e algunhas vantaxes. Unhas delas é a perspectiva dos cambios. É natural desde tempos bíblicos dicir “cando eu era novo” ou cousa semellante para compararmos as épocas máis recuadas das nosas lembranzas cos tempos presentes. E si, facérmonos vellos é ampliarmos a nosa persoal viaxe no tempo, que, de momento, é só en sentido da marcha, sen volta atrás posible. De momento digo, porque outras cousas igual de raras vimos, como quecer o leite sen lume nin fume, pagar cun teléfono móbil, viaxar polo aire ou estarmos todos os cidadáns do mundo conectados se nos peta. E se nesta viaxe nosa no tempo miramos atentamente polo retrovisor, seguro que repararemos en moitas transformacións porque a historia é dinámica e o mundo, persoas, natureza e cousas, están sempre cambiando.

E bolboretas (lepidópteros)? Onde elas van? E deuse conta vostede de xa nos se espetan os mosquitos (culicidae) contra os parabrisas dos coches? E de que xa non se anuncian os aparelliños eses de enchufar para escorrentalos de noite? Van a menos.

No interior de Galicia observamos a imparable expansión do monte ocupando terras antes cultivadas e tamén imos observando modificacións no bicherío reinante. Se cadra o clima cambia, pero moito máis o medio ambiente no que vivimos. Canto tempo hai que vostede non ve un vagalume, por nome científico Lampyridae? Seica se extinguen porque o exceso de luz artificial confúndeos e tratan de aparearse coas farolas, pois antes, no reino da noite, unha luceciña sempre era unha vagalume pedindo guerra... E o cruce vagalume-farola parece, digámmolo así, bastante complicado. E bolboretas (lepidópteros)? Onde elas van? E deuse conta vostede de xa nos se espetan os mosquitos (culicidae) contra os parabrisas dos coches? E de que xa non se anuncian os aparelliños eses de enchufar para escorrentalos de noite? Van a menos.

Pero se lle digo que hai bechos que van a máis, todos pensamos no xabaril, claro. E dos que van a menos, a min non me asombra nada a desaparición de croques ou berberechos (cerastoderna glaucum) na Foz do río Miñor, onde de pequeno collía caldeiros deles, pola contaminación; nin a desaparición das cadeluchas (donax trunculus) -seica lle chaman “coquinas” en castelán- en Praia América, se cadra afogadas por tanto protector solar e cremas diversas que van soltando os bañistas. Nin sequera me chama a atención a desaparición das fanecas -hai tempo que non vexo a ninguén choutando nun pé queixándose dunha picada traizoeira no outro pé- coa consecuente desaparición daquelas sandalias “fanequeras” de plástico marrón que todos tiñamos.

Pero chámame a atención a grande cantidade de pegas (pica pica) e corvos (corvus corax) que se ven na costa, e que veñen ocupar parte do espazo dunhas gaivotas (larus argentatus) con problemas. Despois do andazo de hai un par de anos, co colapso da maioría das grandes colonias, dáme a impresión de que se están recuperando bastante ben na zona de Sanxenxo e tamén, na zona de Baiona. Inda o outro día vin unha pelexa dun grupo de pegas que se defendían xuntas dunha gaivota en Sanxenxo. E pola zona de Praia América vin gaivotas de cabeza negra (ichyaetus ichyaetus) que nunca alí vira. Novas son tamén as pombas xeorxianas que o sabio Vicente Gracia, identificou para min, como máis estilizadas e cunha mancha branca no pescozo, e chegadas de seu, desde o Cáucaso, hai xa uns anos.

En fin que o outro día dixen nunha rede que as gaivotas parecían recuperarse polas rías de Vigo e Pontevedra e xente á que non lle descansa a cabeciña púxose a comentar a cousa en clave política e falar do PP e de non sei que. E nada máis lonxe da miña idea. Que estamos no verán. E nin sei como vai o mundo. Se segue existindo, claro. Que malo será.