Ceo aberto

Cando clarexa algunha destas noites primaverais dá gusto -pasado o empardecer e debecida de todo a luz- ollar para a inmensidade celeste. Observar cara arriba, só con erguer o pescozo, fixando os ollos na insondable inmensidade. Este sinxelo exercicio ofrécenos, sen necesidade de telescopios nin doutros instrumentos de aumento e precisión, unha paz diferente. Sóbenos axiña, acompasada cos folgos, a serenidade de ánimo, a calma interior que nos eleva decontado. Chega a reflexión e outros sentimentos circulares, produto da paciencia e da ansia de saber máis; de aprender. O ceo é o símbolo de todos os símbolos, o máis universal e conmovedor. Pódese considerar como a manifestación directa da trascendencia ou como algo inalcanzable e marabilloso. O ceo dá sempre que pensar.

Nacín na Veiga, onde case se tocan as estrelas, amo Pena Trevinca, cumio de Galicia coas millores noites de ceo aberto

O seu modo, o xeito celestial, é unha hierofanía inagotable. Todo o que acadamos a ver e imaxinar, son manifestacións siderais que, para algúns, trascenden ó sagrado. O home primitivo entendeu que a natureza podía ser terrible ou fermosa. De aí a necesidade dun ser superior capaz de dominala. Tíñalle medo ós tronos e ás treboadas, tremía co frío e procuraba o lume, fuxía dos raios e agóchabase nas covas, ría e choutaba diante do arco da vella, adoraba ó sol e á lúa, cantaba e danzaba coa chegada das chuvias, regardábase do vento... O ceo era o pai de todos os reis e señores terráqueos. Ata os máis poderosos dependían da orde cósmica. Os deuses tamén eran fillos do ceo. A xerarquía terreal organizouse segundo o modelo das potencias superiores, elevadas. Estas podían ser benévolas ou destrutoras. No universo era onde se gardaban os meirandes segredos, a maxia e a sabedoría viñan de arriba; alí estaba marcado o destino de cada quen. Todo acontecía pola acción do Ceo sobor da Terra. A penetración dun noutra, semellante á cópula sexual, inzaba o mundo de seres humanos ou, no simbolismo propio da alquimia interna, era o embrión inmortal. Cando tocou facer a interpretación bíblica do ceo -identificado naturalmente coa divinidade- no grupo no que estabamos lereando, pensei de inmediato en Atheán. Non percibira que o anxo estivese alí connosco. Equivoqueime. Soubeno cando se incorporou á conversa un contertulio que ata entón permanecera calado. Recoñecino en canto comezou a falar -coma noutras tantas ocasións- pola tonalidade da voz. Era o ton sereo e maino do meu amigo anxo. Certo que de primeiras pasara desapercibido, mais ó observalo de preto descubrín un individuo abondo peculiar. Boteille, así polo alto, setenta e poucos anos. De pelo branco, peiteado cara atrás, vestía informal, gastaba grosos lentes de miope e notóuselle, na súa intervención, esa ansia sintetizadora e didáctica dos bos profesores. Aclarounos que non era teólogo, pero si crente e moi interesado nas deidades aztecas. Estraña presentación.

Sen máis prolegómenos nin arrodeos, resumiu que no Apocalípse o ceo era a morada de Deus. Unha maneira de distinguir entre o Creador e a súa creación. Nas relacións entre Deus e os homes entraba o ceo. En canto isto cambeou, tras a encarnación de Xesucristro, o sistema mudou e xurdiu un novo relato. Trátase da renovación universal, que daría comezo á era mesiánica. Transfórmase por enteiro o vínculo entre creación e Deus. Interesante foi a información de que na época histórica (1000 anos d.C) os aztecas crian en nove ceos e en nove mundos inferiores. O nove era o seu número sagrado. As pirámides tiñan nove pisos. Eles mesmos acabaron reemprazando, despoixa, a cosmoloxía de pisos por un sistema de capas. E así, aumentaron os ceos a trece, mantendo en nove os mundos inferiores. E dicir, os que baixan ó inferno.

Aplaudimos a aportación -ben chusqueira, por certo- de Atheán, dita por boca do vello profesor. Este, sumamente educado, agradeceu o bater de palmas cunha lene inclinación da cabeza e coas maus xuntas e dereitas. Aceno moi oriental. Cando se desfixo a xuntanza, achegueime a il para despedirme, reiterarlle os meus parabéns e preguntarlle de onde era. Estreitoume a mau cun talante cordial, E axustando os lentes no nariz, contestou sorrindo: -Home, de onde vou ser? Nacín na Veiga, onde case se tocan as estrelas, amo Pena Trevinca, cumio de Galicia coas millores noites de ceo aberto, Destino Starlight, e son devoto do San Bieito da Coba do Lobo, en Barbadás. Subo alí cada once de xullo-.