Cónclave: a herdanza de Bergoglio e do Evanxeo

Tras doce anos de pontificado do Santo Pai Francisco, Jorge Mario Bergoglio, escóitase a respectable opinión de moitas persoas e personaxes públicos declaradamente laicos, ateos, apóstatas, agnósticos ou mesmo manifestamente anticlericais, que celebran de xeito entusiasta e expresivo a faceta máis persoal e reformista do Pontífice. E non lles falta razón: as súas opinións din moito e ben da transversalidade da mensaxe do Papa Bergoglio e por ende, do evanxeo!

Como católicos, celebramos con orgullo que todos continuaron a obra viva e inspiradora do Evanxeo: unha misión que pon ao ser humano e á vida no primeiro lugar, que proclama o amor, a liberdade, a xustiza social, a tolerancia, a caridade e o perdón

Francisco levou a cabo ou marcou o camiño de reformas importantes, comezando polo saneamento ético e económico da banca vaticana e das finanzas da Igrexa Católica, así como o recoñecemento das vítimas de abusos sexuais cometidos por membros da Igrexa, pedindo perdón con humildade e firmeza.

Tamén impulsou xestos e propostas que abren un debate necesario sobre a relación dos postulados clásicos da Igrexa cos novos tempos: como son o compromiso dos cristiás coa defensa do medio ambiente e da terra recollido na encíclica Laudato si; a incorporación das mulleres a postos de responsabilidade eclesiástica, a apertura do diálogo sobre a comuñón das persoas divorciadas, ou a acollida e o respecto polos colectivos LGTBIQ. “¿Quién soy yo para juzgarlos?”, “Dios nos ama a todos”, dixo con aquela sinxeleza que desarmaba, lembrándonos que o corazón do Evanxeo é o amor e a misericordia.

Francisco foi un papa que tentou fuxir de protocolos e pompas, como el mesmo deixou claro ao establecer uns actos no seu funeral e soterramento que o simbolicen, elixindo vivir na humilde Santa Marta e utilizar un teléfono móbil para chamar directamente a persoas de toda condición, pastores ou laicos, ricos ou pobres, sabios ou humildes. Xestos pequenos que testemuñan a grandeza de quen serve e non de quen se serve.

E con todo, a esencia da nosa fe, a que compartimos máis de mil catrocentos millóns de cristiáns e cristiás en todos os recunchos do mundo -incluíndo ese preto do sesenta por cento da poboación española que se declara cristiá-, non cambia. Tentamos seguir o camiño trazado polo Evanxeo de Xesús Cristo.

A Igrexa, fiel á súa misión, segue percorrendo o camiño do Evanxeo, actualizado nos seus compromisos e liturxia tras do Concilio Vaticano II convocado por Xoán XXIII, que quixo tender pontes entre a Igrexa e o mundo moderno, recoñecendo os sinais destes tempos e renovando a súa presenza no corazón da humanidade.

Despois do papa Roncalli, cinco pontífices ocuparon a Cátedra de Pedro: Paulo VI, Xoán Paulo I, San Xoán Paulo II, Bieito XVI e agora o finado Francisco. Todos eles, cada un no seu tempo e coa súa personalidade, foron escollidos polos cardeais en Cónclave, segundo o seu criterio e conciencia, e inspirados polo Espírito Santo, e seguirán sendo designados no futuro para guiar a Igrexa segundo as necesidades de cada época.

Como católicos, celebramos con orgullo que todos continuaron a obra viva e inspiradora do Evanxeo: unha misión que pon ao ser humano e á vida no primeiro lugar, que proclama o amor, a liberdade, a xustiza social, a tolerancia, a caridade e o perdón.

Francisco, en particular, quixo lembrar constantemente que a Igrexa debe ser o fogar dos pobres, dos migrantes, dos necesitados e dos esquecidos. Fixo do seu pontificado un clamor pola dignidade humana, unha chamada á paz entre os pobos e un convite permanente á fraternidade universal. A súa voz, sempre firme e chea de misericordia, lembrounos que, no corazón do Evanxeo está Xesús Cristo, pobre entre os pobres, migrante entre migrantes, crucificado polos pecados da inxustiza e resucitado para a salvación de todos.

Foi a forza do Evanxeo, guiada pola man da Igrexa cristiá, a que sementou os ideais occidentais de liberdade e dignidade humana que inspiraron a Declaración dos Dereitos do Home e do Cidadán de 1789 e a Declaración Universal dos Dereitos Humanos de 1948. Porque a mensaxe de Cristo non é unha moda nin unha ideoloxía: é a verdade que libera, é a chama que ilumina o camiño da humanidade.

O papa Francisco, con todas as súas luces e limitacións humanas, como todos nós, deixa un legado de misericordia, de apertura de corazón e de firme compromiso co Evanxeo. Un Evanxeo que non pasa, porque é eternamente novo, e a Igrexa, unha vez máis co novo Pontífice que resulte do cónclave, seguirá camiñando despois de dous mil anos coa mirada posta en Xesús.