A derradeira felonía

Triste, tiña morriña do seu heterónomo o “Vello Milenario”, que pasou a integrarse no burato Tonantzichtla da Galaxia 618, que só se sentía! En quen depositar a confianza que lle permitiría atender as súas obrigacións sen fatigarse e sen medo? Esta mañá, ao saír da vivenda, uns rapaces portugueses berráronlle Careco!, Careco!, Careco! Irritouse pero non poido menos que aceptar o que era un insulto que resaltaba o feito de ser Calvo a realidade é que o era.

As ideoloxías e, consecuentemente os partidos políticos e os seus militantes non están libres de ser atrapados nas redes do ouro. Exemplo más sorprendente pola dereita é Rodrigo Rato; pola esquerda Santos Cerdán, polo nacionalismo a familia Pujol.

Sentouse nun banco e adoptando unha postura hierática, con unha solemnidade extrema, deixou voar o seu pensamento. Tres axiomas golpearon o seu sistema límbico que xoga un papel crucial na regulación das emocións e da memoria. O primeiro axioma “O capitalismo é esencialmente corrupto, pois escraviza a humanidade, incitando e dependendo a falsa felicidade, das cotas de participación no culto a Plutu, a Mammoón e a Daikokuten sen esquecer a Lakshme”. As ideoloxías e, consecuentemente os partidos políticos e os seus militantes non están libres de ser atrapados nas redes do ouro. Exemplo más sorprendente pola dereita é Rodrigo Rato; pola esquerda Santos Cerdán, polo nacionalismo a familia Pujol.

O segundo axioma “A loita contra as Linguas dos pobos é prioritaria nas ideoloxías totalitarias e neofascistas” porque un pobo que perde o idioma, morre a súa identidade e chega a extinguirse. Polo que conscientemente como guerreira contra a Plurinacionalidade de España representada polas linguas Castelán, Catalán, Galega e Euskera) actuou Isabel Díaz Ayuso. E coincidindo con ela por militar imperialismo lingüístico, neste caso contra o castelán o presidente de USA Donald Trump.

Como estaba fatigado, ergueuse e volveu a súa vivenda e colleu os xornais da maña. Sorprendeuse ó ollar o terceiro axioma en tódolos xornais o que suscitou o seu interese: “A masacre do pobo Palestino segundo o camiño trazado polos renacidos nazis (cal é a diferencia entre sionismo e nazismo?), co apoio inquebrantable do autócrata americano”. Sen esquecer os preeiros que medran coa guerra, as drogas, a fame e a enfermidade dos pobres do terceiro mundo. Sentía, sen embargo, un orgullo especial, nun momento tan difícil, pola loita do presidente do Goberno, que soubo manter a dignidade dos que a pesar de ser poucos e tendo a razón, non baixan a cerviz. Cando case tódolos dirixentes do mundo “democrático”, ante o ritmo que marcaban os sionistas, asisten impasibles á visita de Javier Milei a Xerusalén para enxalzar a figura Benxamín Netayahu, asasino de masas que desfruta da dor de seres humanos indefensos. Nunha planificada provocación Milei recibiu o Premio Nobel Xudeu pola loita contra o terrorismo internacional e resumiu a visita do escatolóxico presidente arxentino cunha frase que quedara nos textos de historia como a mentira máis demoníaca: “Grazas por apoiarnos na loita contra as forzas da escuridade”.

Os axiomas caeron como follas dun carballo atacado por múltiples enfermidades: o oídio, a roIa, a antracnosis, a mancha de alquitrán, a tubakia… etc. O exército xudeu ataca Irán, causando graves danos en instalacións e un incontable numero de vítimas. E Pedro Sánchez sufre un novo andazo “A felonía dun falso amigo”.