...e en Ourense, por qué non?

AE formación de profesionais sanitarios é un piar estratéxico para calquera sistema público de saúde. En Galicia, este debate centrarase en se a actual Facultade de Medicina de Santiago de Compostela (USC) é suficiente para cubrir as necesidades da comunidade ou se, polo contrario, se xustifica a apertura dun segundo centro. Porén, os datos demostran que non só non é necesaria unha segunda facultade, senón que a súa creación podería xerar máis problemas que solucións.

A USC ofrece arredor de 400 prazas anuais en Medicina, cunha alta demanda e unha taxa de adecuación do 74,8%, moi por riba da media nacional. Ademais, conta con infraestruturas sólidas, unha rede clínica extensa e un corpo docente consolidado. A descentralización dos ciclos clínicos (5º e 6º curso) en hospitais de Vigo, A Coruña, Lugo, Ourense e Pontevedra permite optimizar recursos sen duplicar custos. Este modelo demostra que Galicia non necesita máis facultades, senón aproveitar mellor as estruturas existentes.

Si, malia todo, decídese crear unha segunda facultade, Ourense é a situación máis lóxica.

España ten un exceso de facultades de Medicina -moitas delas privadas- sen unha planificación que garanta a calidade ou a inserción laboral dos egresados. O chan de botella non está no acceso ao grao, senón nas prazas MIR, que son insuficientes para absorber a todos os graduados. En Galicia, o verdadeiro desafío sanitario é o avellentamento da poboación e a falta de médicos en zonas rurais, non a escaseza de estudantes. Abrir outra facultade sen abordar estes problemas sería un despilfarro de recursos públicos.

Si, malia todo, decídese crear unha segunda facultade, Ourense é a situación máis lóxica. Esta provincia sofre o maior avellentamento demográfico de Galicia e carece de especialistas en áreas críticas como xeriatría. Unha facultade aquí permitiría: fortalecer a cohesión territorial, levando oportunidades a unha zona historicamente desfavorecida; formar médicos adaptados ao contexto rural, con enfoques en atención primaria, telemedicina e envellecemento; aproveitar infraestruturas existentes sen duplicar custos; e, atraer e reter talento, combatendo o despoboamento. Ademais, Ourense ofrece condicións habitacionais máis favorables que Vigo ou A Coruña, un campus universitario infrautilizado e conexións loxísticas adecuadas. Galicia non necesita máis facultades de Medicina, senón optimizar o que xa ten. A descentralización dos estudos clínicos é a fórmula máis eficiente para formar médicos, pero, se motivos políticos impoñen a apertura dun segundo centro, este debe ser unha ferramenta de reequilibrio territorial, non un capricho dalgún iluminado. Ourense reúne todas as condicións para asumir ese rol, convertendo unha eventual facultade nun proxecto estratéxico para Galicia e un modelo pioneiro en Europa fronte ao reto demográfico. En definitiva: menos duplicidades, máis planificación. Demostremos que os nosos dirixentes políticos teñen realmente un proxecto de país para Galicia e esquezamos localismos espurios como os que nos levaron a dispoñer de tres aeroportos separados entre si unicamente por 150 km, e se hai que elixir, Ourense, sen discusión.