Espertares

Algúns dirán que vinte anos é demasiado tempo. Por exemplo, para comer un iogur da neveira ou devolverlle ao veciño un sacacorchos. Pero noutros casos, vinte anos son apenas uns nanosegundos. Un día estás metido na aula da universidade, e de súpeto perdes o fío do profesor, tocas nas costas do que está diante e preguntas: “Que dixo?”. O tipo xírase, pero xa non estás na universidade, senón no reservado dun restaurante, celebrando que hai vinte anos que lle tocas as costas; e os dous levamos un adhesivo no peito porque, despois de tanto tempo, xa non lembramos os nomes.

É unha sensación estraña. Tes corenta e dous anos, pero de súpeto tes dezaoito. Os compañeiros semellan disfrazados con calvas postizas, e que agochan coxíns debaixo do xersei. Hai unha orla apoiada nunha cadeira, e alguén ponse a sinalar uns cantos mortos, coma se tampouco fosen de verdade, ou só estivesen a esperarnos noutro sitio.

Supoño que nalgún momento saimos da universidade, como quen deixa caer o arroz pola mesa da cociña, e os graos acaban en Ucraína, en Colombia, en Cea, ou debaixo do lavalouzas. Polo que descubrín, tamén podes acabar multimillonario, divorciado, pai de nenos que non son teus, ou empezando no sofá dun amigo. Entón escóitaste dicir que escribes, e que vives nunha illa, e así descobres que a maior parte das decisións que tomaches na túa vida formaron parte dunha soa, que foi a de non tomar ningunha.

Como se aínda lle asubiasen os oídos e, entre o fume, tratase de distinguir o que se rompeu do que aínda está vivo. Resopra, e quítalle o po o presente.

É curioso o xeito no que fuches arquivado para sempre na mente dos demais. Coma se estiveras nunha caixa de zapatos, no faiado da súa cabeza, e de súpeto empezan a extraer unha entrada de teatro na que alguén cantaba en alemán, unha frase ridícula que, por suposto, non lembras ter dito, unha saia de cadros, apuntes de teoría da comunicación que nunca devolviches, e mesmo unha cafetería enteira, cos seus figurantes e a súa banda sonora, aquel día que case a bicas, pero non.

E entón búscala… a ela, como non. En realidade, o motivo polo que ías a clase. Coma se puidese haber outro. E alí está, con eses ollos verdes aos que regresas coma as tartarugas á praia onde naceron, despois de anos no océano. Tartarugas bobas, por suposto. Pregúntaslle que fixo estes vinte anos, porque tes vergoña de preguntarlle onde marchou sen ti, neses nanosegundos en que deixaches de mirala na clase, e caíches no océano.

Ela engurra o cello, porque non te entende, porque é pequena, coma ti. E fala do pasado coma dunha gran explosión. Como se aínda lle asubiasen os oídos e, entre o fume, tratase de distinguir o que se rompeu do que aínda está vivo. Resopra, e quítalle o po o presente. A un traballo, que máis ou menos, e a uns fillos. E tamén a un parvo o que ama e non es ti. “E que fallou?”, atréveste a preguntar. “Ti, eu, nós?”. Non, a banda sonora, claro.

Hai un momento. Vale, sempre hai un momento, no que a miras aos ollos e non dicides nada, pero ves o precipicio, enorme. E entón miras os seus beizos e xa es o Coiote dos debuxos, suspendido no aire, preparado para outra caída ridiculamente marabillosa. Por un segundo créeste Bill Murray en Lost in Translation: “Gárdame un segredo? Estou a organizar unha fuga de presos, e busco cómplice. Primeiro hai que saír deste bar, logo do hotel, despois da cidade e finalmente do país. Vés comigo?”. Pero, no seu lugar, sacas o móbil e presumes de foto: chámase Iago, ten tres anos e medio e, por sorte, é coma a súa nai.