Estranxeiría e delincuencia

O debate sobre inmigración e delincuencia está cada vez máis presente na sociedade. A tentación de facer unha relación directa entre ambas realidades é grande, pero tamén perigosa. Non se pode caer na xeneralización nin no prexuízo, porque iso só conduce a crear divisións sociais e a sinalar inxustamente a persoas que viñeron ao noso país para traballar, formar unha familia e contribuír ao progreso común.

A gran maioría dos inmigrantes son cidadáns honrados, que desempeñan un papel clave no crecemento económico e social. Están presentes en sectores esenciais: na hostalería, na agricultura, nos coidados, na construción… O seu traballo e compromiso son imprescindibles. Reducilos a estereotipos relacionados coa delincuencia non só é inxusto, senón tamén perigoso para a cohesión social.

Isto non significa pechar os ollos ante a realidade. Existen mafias e redes organizadas que se aproveitan da vulnerabilidade das persoas migrantes, e tamén existen inmigrantes que cometen delitos. Contra iso cómpre actuar con firmeza. O Estado debe ter mecanismos eficaces para loitar contra o crime organizado e, ao mesmo tempo, aplicar sen complexos a lei cando unha persoa estranxeira delinque. A expulsión inmediata de quen cometa delitos graves debe ser unha consecuencia lóxica e irrenunciable.

España non pode permitirse seguir atrás nun asunto tan sensible para a seguridade e a cohesión social, nun marco no que a polaridade está gañando cada vez máis forza

Neste contexto, é de xustiza poñer en valor o traballo da Policía Nacional, que a través das súas unidades de estranxeiría e fronteiras non só combate as mafias, senón que tamén garante a seguridade cidadá e a protección dos dereitos das persoas migrantes. O seu esforzo diario permite que a inmigración se xestione de forma ordenada, legal e xusta. Sen embargo, moitas veces estas unidades traballan con recursos limitados e cun marco legal insuficiente, o que dificulta o seu labor.

Porque a verdadeira febleza está no lexislador. España arrastra unha tibieza crónica á hora de afrontar este desafío. Mentres outros países europeos avanzan en sistemas de control e identificación máis eficaces, baseados en tecnoloxías biométricas que permiten verificar de maneira rápida e fiable a identidade tanto de nacionais como de estranxeiros, aquí seguimos á cola. A falta de vontade política e a incapacidade de modernizar a normativa deixan nunha posición de desvantaxe ás nosas forzas de seguridade e, en consecuencia, á cidadanía.

Non se pode seguir improvisando. É necesario un marco legal que dea ferramentas claras para expulsar con axilidade aos estranxeiros que delinquen, que persiga con contundencia ás mafias que se lucran da desesperación allea e que, ao mesmo tempo, favoreza a integración de quen vén a traballar e a cumprir co ordeamento xurídico.

En definitiva, a clave está no equilibrio: non criminalizar a inmigración en xeral, senón actuar con rigor fronte ao que infrinxe a lei. Ese equilibrio só será posible se o lexislador deixa a tibieza a un lado e dota ao Estado das ferramentas necesarias. España non pode permitirse seguir atrás nun asunto tan sensible para a seguridade e a cohesión social, nun marco no que a polaridade está gañando cada vez máis forza.