Fabulando

Con isto de pasarse a vida escribindo acerca das dos demais, sexan estas reais ou produto da propia mente de quen lles ven dando a tabarra mércores tras mércores, é habitual que se diga que, claro, como son escritor fabulo e de aí non hai quen saque a quen así opina e así sentencia.

Pasóume, por exemplo, cun meu tío por parte de pai, que era quen de matar un paxariño dando o que os seus amigos de esmorgas definían coma un do de peito. Fabulacións de escritor durante anos. Seica o tempo pon as cousas no seu sitio. Á volta deses cantos anos, un amigo que fora do meu pai e máis do seu irmán, recordouno diante de quen botara sempre por diante a miña condición de fabulador. O vello e querido, hoxe xa defunto, amigo da miña xente tamén o foi meu e deseguido comentou: “Un paxariño ou mesmo unha copa de cristal” e coa maior seriedade engadiu: “E iso que só tiña un pulmón que o outro perdérao na guerra”.

Ven isto a conto de que o outro día, xa non recordo con quen, comentei que John Adam, o segundo presidente dos EEUU, estivera en Galicia en dúas ocasións debido a que a fragata francesa “Sensible” na que navegaban tiña unha vía de auga e as bombas non daban feito achicando a que entraba por ela. Negáronmo, como non, ata que onte volvín reler as memorias de Jonh Adams e comprobei que non me fallara a min a memoria senón ós demais o coñecemento.

Xa ven en que un vello segue a se entreter á volta de tantas cousas. Serei quen de soñar moito máis no que me reste de vida?

Nesa segunda viaxe, de novo na mesma fragata (debería ter un meigallo ou déralle un mal aire) fondearon no Ferrol e, logo duns días, seguiron camiño por terra seguido ata París. Pero tamén estivo John Adams na Coruña. Nela, “un oficial español que falaba inglés” acompañouno deica a fonda na que se hospedaba e insistiu en que “visitaran ó xeneral, que era o gobernador da rexión e máis a un coronel que mandaba baixo del e que é (era) o gobernador da cidade. Ambos son irlandeses”.

Cando novelei a vida de Antonio Ibáñez, o marqués de Sargadelos, escribín nela que daquela a embaixada británica estaba na Coruña e non en Madrid e, dálle que dálle coa recorrente teima: este fabula, de novo está este a fabular que te fabula, fabulando que é xerundio. Hai uns días, non recordo se falando ou escribíndoo eiquí que -xa saben, ven sendo outro xeito de conversar… ou así eu o entendo- comentei que Galicia estivo a piques de ser unha provincia británica. Imaxínense o resultado.

Agora teño que buscar a fonte na que bebín tal afirmación porque moito me gustaría poder documentalo; non por nada, senón porque dende sempre sei que o novelista nútrese de tres xeitos de experiencia; a saber: a vivida, a documentada ou sexa a lida, e tamén da soñada. Confeso que cada vez soño menos. Confeso tamén que o recordo do soñado e do vivido, pasado un tempo, acaban por ser igualmente certos, igualmente reais pois é con palabras como creamos a realidade e os soños constrúense con palabras e só somos, as persoas, un milagre químico que soña. Xa ven en que un vello segue a se entreter á volta de tantas cousas. Serei quen de soñar moito máis no que me reste de vida? Aprenderei realmente a fabular e poderei morrer cismando nunha vida que non foi exactamente nin a miña, nin a do meu país? Dígoo así porque logo do escrito eiquí hai unha semana estou na convicción de que se nos están morrendo as palabras e apenas nos queda xa nada das que serviron pra erguer un soño colectivo que está a se esvaer calquera diría que sen maior remedio.