Feijóo e Sánchez no espello extremeño

Sosteño que os pobos avanzan mesmo a pesar dos seus dirixentes. Vén a conto este axioma despois de reflexionar sobre o sucedido en Extremadura co catastrófico adianto electoral da líder do PP, María Guardiola, en conivencia co patrón Núñez Feijóo. Non vou escorregar polos tópicos pregoados desde a noite electoral a esta paz posnavideña segundo os cales todos gañaron a contenda excepto o PSOE de Sánchez. Un trampantollo habitual porque en realidade foron as dúas forzas minoritarias, Vox e Unidas por Extremadura, as únicas que en puridade poden apuntarse un triunfo, aínda que sexa con tinguiduras pírricas. Os socialistas afundíronse no pozo da miseria máis ao fondo do previsto e a dereita liberal fracasou ao non lograr librarse da extrema dereita, como soñaban, e así abrir o cambio cara ás maiorías absolutas que inevitablemente necesita Feijóo para chegar en solitario á Moncloa. Por tanto, para os dous grandes partidos non empezou ben o ciclo electoral, programado por Génova 13, aínda que como é habitual neles tras os tropezos, ambos se empeñen en ler os sinais de fume coma se o vento fóselles favorable. Feijóo, coa escusa da impericia da súa patrocinada, perdeu a primeira baza do novo ciclo. Sánchez, subliñando a incompetencia do seu candidato, “antisanchista” calendas atrás, segue condenado á utopía da resistencia e da soidade. Por tanto, non ve os malos agoiros para un novo ano sementado de urnas.

Non nos enganemos, o acontecido é produto da natural inercia xerada polas cerrazóns dos dous líderes desde 2023. Feijóo, presa da ansiedade, segue empuxando a Santiago Abascal cara ao primeiro posto do podio para 2027. Sánchez, refuxiado na resistencia numantina e no empuxe dos triunfos internacionais e sociais, non se decata de que o medo á involución da ultradereita xa non mobiliza ao electorado indeciso e, pola contra, ánima aos nostálxicos da resucitada ditadura. Os resultados de Extremadura 25 son un espello plano no que Feijóo e Sánchez se miran en convexo e se afastan da cidadanía.

Por tanto, para os dous grandes partidos non empezou ben o ciclo electoral, programado por Génova 13, aínda que como é habitual neles tras os tropezos, ambos se empeñen en ler os sinais de fume coma se o vento fóselles favorable.

Pero vaiamos ao espello plano. Nestas eleccións extremeñas por primeira vez tomouse o pulso á desnortada estratexia da confrontación salvaxe xerada polas dereitas, á guerra incivil promovida por camiños secundarios desde todos os estamentos posibles, desde os poderes fácticos que non dan a cara e desde os orgánicos que non se enfrontan ás urnas. Unha división supostamente ideolóxica que non acepta nin a realidade dos logros contrarios nin desde o PP propón proxectos para a convivencia en paz. O resultado de Guardiola é, por tanto, tamén achacable ao débil e desconcertante liderado de Feijóo. Estamos diante do seu primeiro test sobre dous anos navegando á procura de titulares e ao emprego do chascarrillos como programa cotián. Os erros da dereita liberal brillaron en Extremadura e non vale extrapolalos á ganancia mínima dun escano nin á porcentaxe de votos, con perdas sanguentas, nin ao feito de sumar máis que os contrarios, estes son elementais trucos mediáticos.

Pola súa banda Sánchez debe aprender e aceptar que contra a política do bulo e os tropezos orgánicos propios non serven os logros grandilocuentes. Resulta inconcibible o respaldo ao nada carismático Gallardo, gañador antisánchez das primarias extremeñas, nunha situación de debilidade extrema. Moitos socialistas pregúntanse cantos deses máis de 50.000 votos que quedaron nas casas pertencen aos damnificados polas manobras internas do candidato. Feijóo e Sánchez mírense ao espello plano, por favor.