Igrexa parroquial de Velle, a nova

A Casa de Deus constitúe un edificio sagrado para a celebración pública do culto divino. Esta definición tal vez no resulte completa se queremos describir con máis precisión o obxecto arquitectónico ó que nos estámonos a referir; po elo debemos facernos as seguintes preguntas en relación co seu uso. San Lucas explica como Jesucristo deu instrucións ós seus discípulos para que preparasen a Cea de Pascua dentro dunha grande e arranxada sala. Dende entón, ese lugar constituíu os fundamentos da igrexa cristián. ¿Qué deixou escrito o Concilio Vaticano II ao respecto? ¿Como debe construírse unha igrexa católica nos tempos actuais?

Na arquitectura relixiosa conflúen diversas disciplinas: teolóxica, litúrxica, dereito canónico, socioloxía e, por suposto, a arquitectura; por iso o mais habitual é a xuntanza no traballo en equipo; deste xeito o arquitecto non ten que ser un teólogo, sociólogo ni un experto en liturxia; embargastes si se quere asimilar ben os conceptos fundamentais do proxecto construtivo para que o edificio se axuste á prospectiva da comunidade o encargo do mesmo debe conter cos diversos coñecementos precisos para o correcto deseño dos diferentes tipos de edificacións segundo sexan estes: catedralicios, parroquiais, de tipo devocional, sen esquecer, por outra banda, os coñecementos básicos da construción; isto é as medidas do edificio, do altar, capacidade do mesmo e cantidade de luz exterior a recibir, todo sempre de acordo cas normas emanadas polo Concilio Vaticano II, sen esquecer, por outra banda o propio asesoramento do bispo de cada sé episcopal apoiado polas directrices da Conferencia Episcopal Española.

A evolución tanto das parroquias, vilas como dos pobos e cidades ó longo do tempo, nalgúns casos, melloraron notablemente o censo da súa poboación; desta circunstancia xurdiu a necesidade de edificacións de novas igrexas capaces de albergar ós fieis asistentes ás celebracións do culto parroquial.

A nova igrexa de Santa Marta de Velle, situada a catro quilómetros de Ourense capital, representa un templo de corte moderno que segue os postulados emanados do Concilio Vaticano II. Inaugurada fai vinte e oito anos, caracterizábase, ata fai algúns anos, por unha decoración, tal vez, demasiado sombría ou austera, na actualidade algo modificada, de xeito concreto, no espazo dedicado ó presbiterio que conta cunha representación dun artístico mural consistente nunha pintura, a modo de vidreira, simbólica do Espírito Santo en forma de pomba acompañada de doce llamas de fogo, mercé á xestión, do actual párroco Francisco Enríquez, que foi quen contratou este traballo a unha empresa de Vigo dedicada á restauración de bens culturais.

O grande templo, de parecidas características ó de Cristo Rei, nas Lagoas, en Ourense, o forma unha soa e espazosa nave sen cruceiro que dispón dun amplo coro. A austeridade de imaxes é notoria a excepción dunha fermosa talla do Cristo do Perdón ou mal chamada “Ece Homo” que representa ó Señor de pé no momento de ser amosado ó pobo xudeu trala súa flaxelación por orde de Pilatos. Trátase mais ben dun Cristo preparándose para a Crucifixión polo que ós pes da piadosa imaxe figura os instrumentos da paixón; tamén é coñecido polo título de “Santo Cristo da Paciencia” estando traballado en madeira policromada sendo obra do coñecido escultor mestre de Sobrado. Resulta interesante a pía bautismal en forma de cuncha provinte da igrexa vella na que moitos dos actuais feigreses foron bautizados.