Mayra Gómez Kemp

Vale, a estas alturas de semana xa escribíu sobre ela ata o apuntador, e alégrome que sexa así; pero os que temos certa idade e medramos con son do “Un Dos Tres” temos a obriga de dedicarlle como pouco esta columna.

Da vida de Mayra non vou falar porque aparece en todo canto artigo se publicou esta semana, e todo o mundo sabe dos seus traballos como azafata, cantante, contertulia, presentadora e todo o que se pode facer en radio e televisión, como ela fixo, converténdose nun referente audiovisual de moitos de nós.

E iso era xustamente, un referente, cando tiven a gran oportunidade de contar con ela de convidada no “Tequelexou” da TVG, recibíndoa xeonllo en terra como nunca tivera feito nin volvín facer. Recibía naquel plató á miña gran estrela de tantos anos, de quen tanto aprendín e con quen tanto me divertín.

Cando todos os contertulios falaban no pasamento de María Teresa Campos e lle chamaban a gran mestra da televisión non esaxeraban nada, pero sen ánimo de comparación que non vén a conto, en programas de humor hay que sacarlle o sombreiro a esta presentadora.

Eu non sei se aquelas risotadas que ela botaba á hora da “Subasta” eran naturais ou guionizadas, como son agora todas as dos xurados dos diferentes “talents”, pero xúrovos que me dá igual, o contaxio era inmediato. Poucas veces se viu na tele unha risa tan contaxiosa como a dela, cunha proximidade tan grande aos seus colaboradores humoristas que facía que todos repetísimos aquelo de “veintidó ventidó, veintidó” do dúo Sacapuntas; ou o “Mayrucha Cha Cha Cha” de Bigote Arrocet.

Cando todos os contertulios falaban no pasamento de María Teresa Campos e lle chamaban a gran mestra da televisión non esaxeraban nada, pero sen ánimo de comparación que non vén a conto, en programas de humor hay que sacarlle o sombreiro a esta presentadora, que aínda non entendo como o gran sabio e gurú da televisión Chicho Ibáñez Serrador foi quen de substituir. Igual foi cousa dela, non o sei; ás veces unha cánsase de facer sempre o mesmo e precisa aires novos, e outras son esas cousas tan indescifrables como cando para moita xente desapareceu o “Supermartes”, pero esa é outra historia.

Por certo, o “Supermartes” tamén tiña moito de Mayra, desde a baixada das escaleiras ata a subasta final, onde negociando conmigo por unha roda podías levar o coche.

Arender dos que saben

Sempre hai que aprender dos que saben, dos que levan anos pisando platós e divertindo a millóns de persoas. E iso foi o que eu fixen sempre, ser xeneroso con quen me acompañou, e estar sempre en proceso de aprendizaxe; nunca ir de sobrado porque o batacazo pode ser de órdago; hai que aprender e sacarlle o sombreiro a profesionais como Anne Igartiburu, quen en pleno directo foi quen de parar os exabruptos de Jhon Cobra na elección da canción española para o Festival de Eurovisión. Xúrolles que me puxen en pé para aplaudirlle a esta magnífica presentadora que nos deu unha lección de como se resolve un gran problema en pleno directo.

Aquela “Ruperta” á que Chicho nunca soterrou totalmente por se había que “resucitala” nalgún momento.

Vaian nestas liñas, ademais do meu profundo cariño á gran Mayra, a miña homenaxe a todos os que fixeron o “Un Dos Tres”, programa icónico onde os haxa, incluída aquela “Ruperta” á que Chicho nunca soterrou totalmente por se había que “resucitala” nalgún momento, como ocurríu moitas veces. Mayra desgraciadamente soamente houbo unha e non podemos traela de novo, pero si que poden moitas das novas xeneracións de presentadores e presentadoras estudar o seu traballo e aprender como hai que enfrontarse a un programa de televisión, por moito que teñan pasados os anos.