Mirar o embigo

Levaba tempo sen falar de fútbol. O luns pasado, neste mesmo recanto, falei de fútbol. Toca polo tanto seguir a expresión “querías caldo, toma dúas cuncas”. Seguimos a falar de fútbol. E aproveitando a xesta do Ourense CF eliminando, primeiro, ó Oviedo e, logo, ó Xirona, paso a falar da Copa do Rei.

Gústame este formato da Copa do Rei: eliminatorias a partido único, vantaxe de campo para o máis débil e favoritismo dos máis modestos xogando contra os máis poderosos. Porén, dáme que este formato vai durar pouco. Todos os anos, todas as tempadas os poderosos empezan a queixarse dos campos nos que teñen que xogar. Campos pequenos. Campos cos terreos de xogo paupérrimos. Campos con céspede artificial. Campos nos que hai risco de lesións. Etcétera.

E chegaron a onde chegaron. Non pensan en que, con respecto ás lesións, tanto se poden mancar os poderosos coma os modestos. Mesmo, neste punto, ata o modesto levará máis as de perder; non ten aquela preparación, aquel fisio que teñen os poderosos.

Confeso que, para min, son críticas excesivas, prepotentes, moi egoístas e sen conciencia. Non pensan nunca en que a maioría dos xogadores dos poderosos pasaron por todos eses campos e cos seus correspondentes riscos. E chegaron a onde chegaron. Non pensan en que, con respecto ás lesións, tanto se poden mancar os poderosos coma os modestos. Mesmo, neste punto, ata o modesto levará máis as de perder; non ten aquela preparación, aquel fisio que teñen os poderosos. Pero non; os adestradores dos poderosos só miran para o seu propio embigo e impórtalles un rabo de can que os xogadores pobres se rompan os meniscos, as pernas, as cabezas, os adutores, os isquions, que teñan escordaduras, esgazaduras musculares, lumbalxias ou lesións de ligamentos. Os xogadores modestos están aí... para sufrir e para facerlles perder o tempo ás grandes estrelas.

Ninguén pensa nesa ilusión, nesa felicidade, nesa bravura, nesa arroutada cando xogan, cando se noten á súa beira, cando se miran cara a cara, cando chocan as mans non só con auténticas figuras, senón cos seus propios ídolos. Ninguén pensa en que, eses modestos, antes dos partidos e logo dos partidos veñen e van traballar de repartidores, de fontaneiros, de albaneis, de forestais... e para unha vez que poden mirarlle ós ollos ós seus ídolos, os donos destes, os adestradores destes falan dos pobres campos de fútbol e das lesións dos seus pupilos. Os demais, como se se matan contra un cerrado, contra un panel. Os adestradores, que a maioría foron xogadores e pasaron por eses campos, fan exactamente igual que os que foron emigrantes: que son os que peor levan o da inmigración.