Soño

Despoixa dunha longa tempada sen ter certeza dos meus soños-sabedor de que estes ocupan un tercio da vida e dado que o vinte e cinco por cento do noso sono está atravesado por iles- volvo ter, nás últimas semanas, un preocupante pesadelo. Debo adiantar que, hai anos, diagnosticáronme síndrome de apnea obstrutiva, e tiven que afacerme a un tratamento de presión respiratoria nocturna (CPAP). Entendía, pois, sen ningunha base científica, que debido ó uso da maquiniña e ó avance da idade, deveceran esas aventuras individuais que agroman pola noite e que seica parten da conciencia máis fonda escapando a todo tipo de control e a nós mesmos; independentemente de que os lembremos ou non.

A verdade sexa dita, máis que a interpretación freudiana dos soños, como vieiro para achegármonos ó coñecemento da alma e do comportamento humano, a min interésanme como vehículos e creadores de símbolos. Non é que negue a figura do poeta distraído e soñador -hainos- pero acredito máis no bo manexo das imaxes, no tratamento dos recursos estilísticos e no adecuado uso das palabras.

Pasadas setenta e dúas horas chamoume para virme ver á casa. Esta vez encarnado no seu “alter ego” terreal, o estudante de filosofía Pepe Sorribas

Mais vaiamos ó cerne desta reflexión. Volvo soñar e punto. Conteille a Atheán o meu soño que, con escasos matices, ven sendo así: Un home extremadamente magro, barba denegrida, pernas longas, ollada extraviada e vestido de negro, saíndo de noite dun portal urbano. Por veces ata podo escoitar as súas pegadas alancando. Noutras ocasións, véxolle só a cabeza cos ollos fóra das covas, espetándose nas tebras. Nun cambio de plano aparece sempre un fermoso xardín iluminado por buxías de gas. Pasan logo, coma nunha racha instantánea, a ollada estantía, o nariz aquilino e o rostro esmacelado, case branco, do personaxe... E, de socato, a detonación. Remata, case sempre, coa imaxe fixa dunha mau dereita de dedos longos, puro óso, pechada sobre a culata dun revólver relucinte.

O anxo amigo, despoixa de escoitar o relato con atención, deulle para atrás a modo ós seus longos cabelos loiros, acomodou ben as guedellas e gardou silencio. Interrompino con ansiedade. “ Non dis nada? O suicidio é evidente! Gustaríame saber de quen se trata...” Atheán nin sequera aventurou unha resposta. Ergueuse do chau, remexeu as ás e quedou levitando un bo pouco mentres xogaba cos pés nus; adiante e atrás. Antes de remontar voo alongou os brazos en sinal de despedida e berroume: “ Volvo un destes días, tratarei de che dar esa información. Teño que consultarllo ó arcanxo Miguel. Il é o noso Quis ut Deus e, como venceu a Lucifer en forma de dragón, ten a potestade de abrir os arquivos dos suicidas. Se o collo de boas, antes do almorzo do maná, non vas ter problema. Adeus.”

E así foi. Atheán cumpriu a súa palabra. Pasadas setenta e dúas horas chamoume para virme ver á casa. Esta vez encarnado no seu “alter ego” terreal, o estudante de filosofía Pepe Sorribas. Rematado o curso en Compostela, xa en Ourense, o tamén aspirante a literato, que tiña ganas de leria, comezou falándome das funcións dos soños. Que se soñar é imprescindible para o equilibrio biolóxico e mental, tanto coma durmir, respirar e alimentarse. Que se a súa función selectiva, como a da memoria, alivianos os pesares. Que se actúan como axentes para valorar o estado psíquico de quen soña. Que se só a morte e a demencia significan a falta total de soños. Que se responden a impulsos reprimidos durante certo tempo... Que se aportan solucións e axudan a resolver problemas. Que se aseguran unha autorregulación psicolóxica, unha sorte de psiquismo compensador... Que se patatín, que se patatán. Fartoume tanto coa súa finchada petulancia que tiven que cortalo en seco. “ Viñeches darme unha información que me leva moitísima ansia, non che pedín esta lección de psicólogo das silveiras.” Sorribas, de seu tímido, púxose rubio coma unha cireixa e, case tatexando, soltou; Teodosio Vesteiro Torres. Xornalista, escritor e músico vigués, tirouse a vida dun disparo na sen no amencer do doce de xuño de 1876, en Madrid, fronte ó Museo del Prado. Tiña vinte e nove anos.” Descanse en paz o poeta e que en paz me deixe, pensei.