Obituario | Eladio Osorio, do pasamento dun vello amigo

Durante o franquismo os alcaldes nomeábaos o gobernador civil, e sempre procedían dunha familia “respectable” da vila, quere dicir de persoas afectas ao réxime. Foi por ser de extracción humilde do Eladio o que marcou unha fita: o alcalde era fillo dun labrego.

Coñecía a Osorio dende sempre, por termos nacido na mesma parroquia e asistir á mesma escola rural. Partillei con el a miña infancia e boa parte da adolescencia. Un bo día este bo veciño e amigo chámame a Barcelona para me pedir que o acompañase uns días durante a primeira campaña electoral.

Eu non podía fallar á petición dun dos meus mellores amigos, aínda que non era moi optimista cos resultados, pois presentábase na lista dun partido de esquerda fronte a un electorado moi afín á dereita. Ademais, tampouco no equipo levaba figuras moi relevantes para unha sociedade controlada polo poder caciquil daquel momento.

Ían na lista persoas como Domingo do Grilo, hostaleiro, e mais Xosé María, taxista, entre outros. Non obstante, xa desde o primeiro mitin, na parroquia de Alais, mudou radicalmente a miña sensación ao presenciar o xeito en que as xentes labregas se achegaban en masa e lle dicían: “Adiante! Ti es dos nosos”.

Pero o que veu despois aínda me convenceu máis de que Osorio tomara unha decisión moi importante para el e tamén para o seu pobo, pois durante sete lexislaturas nunca deixou de ser un bo amigo e sempre foi elixido con amplas maiorías. Durante o seu desempeño demostrou que sabía ser o alcalde para todos e todas as caldelás, pois traballou a reo pola vila e tamén polas parroquias e aldeas do concello.

Descansa en paz, meu vello amigo.n