A Áncora do Titanic

Contemplei a áncora do Titanic e pensei en Kate Winslet. Xa está ben de pensar sempre no DiCaprio. Aínda que cada vez que vexo ou leo ou escoito o nome dese barco, dese mastodonte, o primeiro pensamento vai ó iceberg e á desgraza, o infortunio. A unha desgraza que, para máis aquel, acaeceu na viaxe inaugural. O barco quizais máis famoso da historia levantou áncora en Southampton o 10 de abril de 1912 con destino a Nova York. Na noite do 14 ó 15 chocou contra un bicho iceberg no Atlántico Norte e empezou a facer auga nas primeiras horas do 15 de abril. O cine encargou de magnificar tal accidente, tal catástrofe.

A verdade é que calquera áncora impresiona un pouco. Pola súa grandiosidade, polo seu cometido e, por que non, pola súa fermosura.

Agora, 113 anos despois, dáseme por lembrarme del, por culpa da súa áncora, que contemplo nunha fotografía. A áncora é coma todas as áncoras dos barcos que son máis que barcos: grande, enorme, pesada, de ferro. Ó contemplala, tamén me recorda a unha que hai en Muros, porque, nesta, cada verán que pasabamos por alí (poucos anos, por desgraza), e sendo os fillos aínda cativos, case os obrigaba a subirse a ela para a correspondente foto temporal, é dicir, para ver o paso do tempo (nos fillos, claro) dunha foto a outra.

A verdade é que calquera áncora impresiona un pouco. Pola súa grandiosidade, polo seu cometido e, por que non, pola súa fermosura. Son da Galicia interior (ou da Galicia profunda, como diría a outra), pero sempre me fascinaron o ruído do mar e as áncoras que se expoñen na maioría dos portos.

A áncora de Muros tenme o seu significado. A áncora do Titanic tamén. Este máis triste, máis tráxico; por moito que intentemos pensar nunha historia de amor no Atlántico Norte entre Leonardo DiCaprio e Kate Winslet.