Antropofaxia política

Se recordo ben as ensinanzas do señor Ogando, profesor de lingua e literatura no entón chamado Instituto d’O Posío, foi o marqués de Villena o que escribeu “Arte Cisoria, Arte de cortar a carne cun coitelo”, se recordo ben o autor, pero tamén o título e mailo subtítulo. A certas idades é millor desculparse por adiantado que meter a pata. Advírtoo por se acaso; por se acaso e por se foi o Infante do Juan Manuel. Non sei porque me veñen hoxe á cabeza este tipo de cousas.

Veremos algún día que, lonxe de actuar tal e como o están facendo os dous grandes partidos, estos acorden prescindir de tal tipo de cambiantes alianzas e decidan afrontar un goberno de coalición que nos saque desta entroidada na que os dous tanto se veñen afanando.

Fíxoo, alá polo século XV e con máis dun problemiña coa Santa Inquisición á que Don Enrique de Aragón tivo que aturar, porque iso de interpoñer coitelo e forquiña entre a carne e as mans podía constituír un desprezo ós bens cos que deus nos regala ó nos dar de comer un día tras doutro. A mente humana élles un misterio. A asociación de ideas que me trouxo esta recordación comezou non sei por que, malia que si saiba como se desenvolveu acto seguido. Voume atrever a contarllo.

Cismando no razoamento inquisitorial acordei, primeiro, que aprenderlle á xente a trinchar en debida forma o saboroso musliño dun año leital, podería significar (e pra min que si, que o significou) un progreso. Como non? Pero de contado veume á cabeza o mais que posible feito de que algún pobo caníbal dese en comer así; caso este no que sería moi discutible que, tal feito, poidera ser considerado un progreso, tal e como o anterior o foi, por moi saboroso que, prá eles, fose o musliño dun misioneiro. Ata eiquí a miña inxenuidade de ser quen de expoñer en publico este tipo de cuestións e de ocorrencias.

Aínda peor. Axiña relacionei a antropofaxia dos caníbais co momento político actual, este que atravesamos, que pode ser relacionado cun certo canibalismo quen de lle fincar o dente á democracia. Prantéxoo así por sospeitar que, nunha partitocracia, o exercicio político que se resolve entre os grandes partidos contendentes, implica unha certa tendencia á antropofaxia entendida nos xustos termos nos que eu me estou movendo neste instante. Bótenlle unha pensada.

Teñen os máis dos grandes partidos un proxecto político pra o país? A dereita non fai máis que botarlle en cara á esquerda a corrupción dalgúns dos seus membros e, viceversa, a esquerda fai o mesmo coa corrupción habida na dereita. Item máis, a esquerda restrégalle nos fuciños á dereita que se apoie na dereita extrema e, en compensación, a dereita bótalle en cara á esquerda que faga o mesmo coa súa extrema. Seguimos? Pois si. A dereita acusa das entendedeiras da esquerda cos independentistas, o que non impide que cando lle interesa a dereita esta non faga o mesmo. E así andamos. Progreso non parece que tales feitos o anuncien moito; democracia, o que se di democracia, tampouco semella que se poida desenvolver moito con tal xeito e comportamento.

Veremos algún día que, lonxe de actuar tal e como o están facendo os dous grandes partidos, estos acorden prescindir de tal tipo de cambiantes alianzas e decidan afrontar un goberno de coalición que nos saque desta entroidada na que os dous tanto se veñen afanando.

Non farían nada novo e nada que non se fixera antes cando, a esquerda procedente da clandestinidade antifranquista e a dereita ocupante dos escanos parlamentarios das Cortes de Franco pactaron unha transición que supuxo que medio mundo manifestase a súa admiración polo proceso seguido. Por tanto e volvendo ó da arte cisoria: quen será quen de deseñar por onde cortar o que ameaza ser un membro do noso corpo social a punto de se gangrenar ou de ser dixerido? Visto o visto e máis o que estamos vendo, imaxinase alguén o que tería significado unha ruptura en vez dunha transición?