Celanova ten un vento

Escribiu Celso Emilio Ferreiro: "Celanova ten un vento,/ Celanova un vento ten,/ un vento peleriñante,/ un vento que vai e ven./ Un vento que máis que vento/ é un teimoso roncón/ fungando polos tellados/ con grave e tristeiro son..."

Escribiu Celso Emilio estes versos a xeito de introito dunha "cantiga para durmir un neno" dentro do libro "Onde o mundo se chama Celanova" e que xa sexa na rouca voz remasterizada de Suso Vaamonde, xa na doce e harmoniosa melancolía de María do Ceo, pasa por ser un dos moitos himnos literarios cos que conta -volvo a Celso Emilio- "a miña vila primordial, o meu país príncipe", aquel que no que, baixo o Monte Leboreiro e ó pé do río Sorga, un día de hai preto de once séculos Rosendo Guterres fundou un novo casal ó que lle deu por nome "Cela Nova".

Celanova ten un vento que durante estes últimos catro días (hoxe terá lugar a magna despedida co concerto de presentación da formación "Hercules Brass Ensemble") ten viaxado ó libre albedrío das mornas ondas do estío polos tellados do convento, enchendo de maxia e de engado o resultante actual daquela iniciática "obra marabillosa" que o fundador nos deixou legada no seu testamento vital.

E ten sido por obra e gracia de cinco mozos fillos da Galicia rural, que responden ós nomes de Alejandro Vázquez (Cartelle), Rodrigo Rodríguez (Viveiro), Víctor Vilariño (Vila de Cruces), Javier González (Agolada) e Esteban Méndez (Meaño), e que logo de térense procurado cada un deles un envexable currículo musical no ámbito da formación clásica internacional (convídoo a que entre na súa web), confluíron na Cidade de Cristal, onde residen habitualmente, para daren nacemento a unha composición de instrumentos de "vento metal" capaz de fachendear coa súa arte musical polos escenarios dos mellores e máis prestixiosos auditorios do mundo. Polos que xa teñen tocado con algunhas das orquestras sinfónicas máis prestixiosas de Europa, debo dicir de paso.

Da súa man o pobo de Celanova tivo o privilexio de escoitar, entre outros moitos, o virtuosismo de trompetistas coma o pontevedrés de Barro (algún día haberá que darlle algún estatuto de veciñanza celanovesa) Esteban Batallán, que é solista na Orquestra Sinfónica de Granada, ademais de colaborador de moitas formacións europeas coma a Sinfónica de Londres ou a de Basilea ou -ó outro lado do océano- a Sinfónica de Atlanta, así como o trombonista uruguaio Enrique Crespo, que a dicir de Alejandro Vázquez, pasa por ser "o pai" musical de todos eles. Un privilexio -repito- ó que só adoitan teren acceso grandes cidades dotadas con barrocos ou postmodernos auditorios e que agardemos que a partir deste ano se repita con regular periodicidade cando cae o mes de agosto.