A incendiaria de Verín

O 4 de agosto do 2022, pola tardiña, escribía eu: “Cheguei a casa realmente canso, logo de case vinte e catro horas de garda, da tensión acumulada e os sesenta e seis anos por riba da chepa; pero cavilando en que fixeramos en Verín todo o que estaba nas nosas mans; e que agora, logo do horror que comezara polas tres da tarde, volvía, paseniño, a normalidade. Fixeramos todos -iso pensaba e sigo pensando-, un bo traballo, aló, nos arrabaldes de Verín; dende O Polvorín, Cabreiróa, Ábedes e a capela do San Antón onde comezara aquel horror, ata Bemposta e A Veigá das Meás por onde andaba agora o lume, un lume que logo dun arduo e perigoso traballo íamos camiño de controlar.

Dende os meus compañeiros ata os axentes, condutores, bombeiros forestais e urbanos, emisoristas e persoal sanitario, UME, Protección Civil, Garda Civil, veciños, pilotos dos medios aéreos, forzas e corpos da seguridade do Estado

”Pero, o que realmente ocupaba a miña mente cando amencía este novo e caloroso día de agosto é que, independentemente do cambio climático, da biomasa e do combustible amoreado, do maior ou menor despregue de medios, da nosa maior ou menor eficacia, dos pirocúmulos e a marcha errática dos incendios de sexta xeración que devoran milleiros de hectáreas nunha soa xornada, era que, por desgraza e logo de tantos anos, estes desalmados seguen aí... Onte, pasámolo mal, pero non houbo que lamentar desgrazas persoais, e os danos materiais foron menores dos que temíamos nun primeiro e dramático momento. Temos que estar satisfeitos. Todos. Dende os meus compañeiros ata os axentes, condutores, bombeiros forestais e urbanos, emisoristas e persoal sanitario, UME, Protección Civil, Garda Civil, veciños, pilotos dos medios aéreos, forzas e corpos da seguridade do Estado; todos colaborando activamente para deter aquela calamidade, e, de ser posible, ese canalla”.

E logo arremetía duramente no meu escrito contra o descoñecido causante daquel espanto. Pois ben, axiña soubemos, grazas ao excelente traballo da Garda Civil de Verín, do Seprona e da Unidade de Investigación de axentes forestais, coordinados pola fiscal de medio ambiente Carmen Eiró, que a responsable daquel desastre fora unha señora que traballaba de limpadora no concello de Verín, e que, segundo se desprende do xuízo celebrado hai poucos días, esta muller ten afectadas as súas facultades mentais ademais de serios de problemas co alcol. Cuestión que quizais a máis de un lle sorprenda, pero non a nós, porque en Galicia máis do 70% dos lumes son intencionados (a maior taxa con diferencia de España), e porque sabemos que moitos deles son causados por incendiarios que atenden a un perfil similar ao desta señora de Verín.

E por todo iso podemos concluír que o mundo rural non só sucumbe ante a indolencia e apatía dos gobernantes, senón que, ademais, está enfermo; por múltiples causas, e non só pola elevadísima idade dos seus habitantes.