La Región
JARDÍN ABIERTO
Simbología de la flor de amarilis en Navidad
Unha película como "Planta 4ª" ten, a priori, dous problemas: un, que pertence a un subxénero particularmente tremendo e terrible do melodrama clásico, a película de enfermos (e peor aínda: de doentes graves); dous, que está asinada, rodada por un cineasta como Antonio Mercero, que arrastra unha fama, non por iso xusta, de ser proclive, propenso á lágrima moi fácil. Hai que engadirlle a isto que a película fala de adolescentes, case nenos, enfermos de cancro (o título da obra teatral que adapta, de Albert Espinosa, é "Os camorristas"), e terase claro o porqué dos temores previos.
Pero hai que lembrar que, máis alá dos prexuízos, Antonio Mercero (e con el os seus coguionistas, o propio dramaturgo e Ignacio del Moral) non só non se deixou levar pola facilidade, senón que, ó contrario, achegouse á situación humana destes personaxes cun coidado extremo, sen cargar xamais as tintas ou a man a cargo da fácil compaixón e tratando, en todo caso, de rescatar os momentos cotiás deses adolescentes que, antes incluso que enfermos, son rapaces con todo o que iso implica, con todo o que supón: un pouco soñadores, un bastante falcatrueiros; medorentos coma calquera fillo de veciño.
E o resultado é unha película honesta e sólida, cos seus momentos de emoción, home claro!, pero tamén de risa, incluso ata de suspense, cuns protagonistas que lle teñen postas a un as cangalleiras ou que lle toman a un as habenzas (incluso o máis coñecido deles, Juan José Ballesta, que a pesar das súas indubidables dotes para a interpretación cae con facilidade na sobreactuación), con algún mérito sobrante (a canción, enteiriña, de Estopa) e unha encomiable vontade de mostrar cunha ollada limpa a terrible vida diaria deses rapaces que sofren máis que bastante.
"Planta 4ª" tivo éxito porque é a típica película que chega ó corazón, aínda que, iso si, sexa, como dicía antes de forma fácil. Pero a vida, ás veces, ten situacións así de sinxelas. Na vida cotiá non buscamos chistes estrambóticos nin pensamentos raros; simplemente soltamos as cousas con sinceridade e punto.
Contenido patrocinado
También te puede interesar
La Región
JARDÍN ABIERTO
Simbología de la flor de amarilis en Navidad
Jaime Noguerol
EL ÁNGULO INVERSO
La mirada sabia del barman
Miguel Anxo Bastos
Extremadura: la clave está a la izquierda
Sergio Otamendi
CRÓNICA INTERNACIONAL
Dos éxitos o dos fracasos
Lo último