Berrou

Berrou. O berro de Ourense. Coas connotacións do famoso que inmortalizou o noruegués Edvard Munch na súa evocadora obra sobre a angustia. A angustia colectiva dunha provincia por ver reducida a súa capacidade e eliminar “o presidente de Renfe” paradas e liñas da alta velocidade ferroviaria na estación chamada “Porta de Galicia” na Gudiña.

A Gudiña amosou que o pobo existe, que ten criterio, que defende a súa patria pequena e que non vai parar. Como dixo Riós “isto é o principio”

Esa verba –porta- que procede do latín e que fala de comunicación, de entrada e saída, a un territorio. Esa porta pechada dun tren que non para e que leva consigo aspiracións e soños, urxencias e teimas, vida e camiño por andar. Manuel Curros Enríquez adicou o poema “Na chegada a Ourense da primeira locomotora” a ese acontecemento sucedido en Ourense o 31 de marzo de 1881. Non se pode resumir mellor: “por onde ela pasa fecunda os terreos, espértanse os homes, frolecen os eidos”.

Principiamos agosto berrando no berce de Sebastián de Aparicio –quen puxo en marcha o primeiro servizo de transporte rodado en México hai cinco séculos- convocados pola Plataforma “Dereito ao tren”. Unanimidade de milleiros de voces, e tamén política á vista da declaración institucional lida por Miguel Santalices, Presidente do Parlamento, dous días despois da concentración. Falamos de igualdade de oportunidades, de acceso a infraestructuras que transforman o noso territorio, de comunicación entre comarcas... Un manifesto que leu Rubén Riós, ao remate da marcha iniciada na estación vella e que rematou onde a nova, esixindo a adaptación dos horarios ás necesidades da poboación, o restablecemento das frecuencias eliminadas, apostando por un servicio público ferroviario útil.

Unha xusta reivindicación. Non se pide ser máis que ninguén. Pídese non ser menos. Que non nos quiten o que temos. Que non se rache o que xa está asumido. Non máis recortes. O AVE sumounos nunha nova dimensión, a estación da Gudiña debe seguir sendo símbolo do reto demográfico e da loita contra a despoboación, non discriminando a ninguén por vivir nunha área que non sexa urbana. Falamos do artigo 14 da Constitución. Falamos da igualdade dos territorios e da igualdade das persoas que constrúen neles vida, dinamismo e oportunidades. Sempre debemos procurar darlle máis a quen menos ten para que ninguén quede atrás. E esta decisión deixa atrás seres humáns e zonas xeográficas chave na identidade de Galicia. Lamina aspiracións lexítimas e leva por diante o futuro desprezando a tódalas xeracións anteriores que tanto fixeron para que o progreso nos acompañe. Seguía Curros Enríquez no seu poema dicindo que trala locomotora “vén a fartura ¡i a luz i o progreso!”. Ben certo é. Por iso todos os que nos achegamos ese día somos conscientes da fulcral esixencia que plantexamos. Agora ou nunca.

Voltando a parafrasear ao noso gran poeta social “asociamos as voces ao son dos tambores” que puxeron a banda sonora a esa xuntanza e a ese clamor. Para Curros “a máquena era o Cristo dos tempos modernos”. Segue sendo sinónimo de avance e de conectividade co mundo. A Gudiña amosou que o pobo existe, que ten criterio, que defende a súa patria pequena e que non vai parar. Como dixo Riós “isto é o principio”. Parabéns á plataforma polo seu traballo pasado, presente e futuro. A unión fai a forza. E o pobo que vai detrás fará o resto. Remato coas verbas doutro celanovés, Celso Emilio Ferreiro, en “Viaxe ao país dos ananos” (1968): “a terra quere pobo para ser fecundada. Nunca virá de fora remedio ou esperanza.” En Gudiña houbo, hai e haberá pobo…e berrou. O berro de Ourense.