Saín á rúa. Estaba nubrado. Pero non collín paraugas porque non quixen. Se chove que chova. Ou me recollerei ou me mollarei. Pero seguirei sendo eu. Seco ou mollado. Tremendo ou suando. Dei uns cantos pasos máis e souben que, ó facer isto, era porque estaba andando. Sei de xente que anda por andar e que non sabe por que anda. Eu ando sempre para tirar cara á adiante. Retroceder é de covardes. Serei covarde para outras cousas. Ou son covarde. Pero non para andar. Co que me gusta a min andar.
Cando levaba moitos pasos (poñamos, por exemplo, uns centos) mirei para arriba e vin pasar un avión. Ó principio pensei que era un gabián, pero axiña vin que botaba fume. Non é un gabián, dixen. Atinei. Era un avión. Seguino un pouco coa vista. Só un pouco porque tamén me dixen que para que. Nin tan sequera o alcanzaría e axiña o perdería de vista. Porque, á miña idade, a vista é a que é. Certo, ás veces vexo de máis ou quero ver de máis. Pero iso é outra historia, outro cantar, outra lenda, que pode ser contada noutra ocasión, noutro momento. Ou non.
Agora xa estou sentado nunha terraza tomando un café. Á miña esquerda, un libro de John Le Carré. Á miña dereita, o móbil. Ás costas, unha rotonda. En fronte, outra mesa. Estou arrodeado sempre por algo. Ía dicir polo inimigo, pero non. O inimigo está hoxe na outra punta de Europa. Ese si é un inimigo... con carros de combate, con bombas, con balas, con moita destrución ou desfeita ou desastre ou hecatombe. Non sigo para non alterarme.
