Pasando o tempo nos penedos de Barricobos co meu can Uriarte, escoitei moito barullo procedente de Entreloríos. Marchei correndo deica a Pitediña para saber de que ía tal algarada, tal rebuldaina. Uns veciños comunicáronme que polo monte Medo andaba Darth Vader facendo das súas coa súa espada láser. Eu ben souben ler nos ollos dos meus paisanos: estaban a pedirme que resolvera tal situación. Tíñanlle medo. A fama que precedía a Darth Vader non era nada boa. Que non sei que do lado escuro.
Como a escuridade do día aínda non era tal (en concreto eran as cinco da tarde), marchei só con dirección ó Medo. Perdón, co meu Uriarte. Este, o pobre, nunca me deixaría só. Como armas levaba a vara aguillada na man dereita e o caxato do temoeiro no peto de atrás do pantalón. Malo será que non lle impoña un pouco de respecto. Aínda que recoñezo que a loita, en caso de habela, sería moi desigual. Confiaba tamén un pouco nos cairos, nos caninos do meu can.
En Sudalomba xa vin como Darth Vader andaba a golpes cos toxos, carpazas, xestas e carqueixas. A súa maldita espada deixaba un rastro de cinsas e borralla que daba a imaxe dunha certa desolación. Lanceille un berro, un ergutío, un aturuxo e a miña aguillada fixo de escudo para parar o golpe da espada láser. Ó mesmo tempo espeteille o caxato do temoeiro na gorxa e o Uriarte fixo presa nas partes íntimas do habitante de Tatooine e, este, si que non tardou en pasar ó lado escuro da existencia. Os veciños quedaron pampos de asombro. Líaselle nas caras e nos ollos.
