As mozas de Xestreu non queren que lles toquen as saias. Eu non quero que llas toquen nin a elas nin a ningunha muller do mundo, sexa branca ou negra, europea ou africana. Pero, coidadiño!, elas tamén deberían ter en conta que non queremos que nos toquen tanto as fibras do sentimentalismo coas súas cancións, porque hai momentos nos que non queda outra que emocionarse. E emocionámonos. Eu polo menos emocioneime cando volvín escoitar de novo eses temas que chimpan muros e atravesan fronteiras. Auténtica diversidade cultural para todo un grupo galego. Cinco mozas que abarrotaron unha sala e que actuaron en perfecta comuñón co público. Alí, sobre o escenario, aboiaban sentimentos que ían máis alá do propio tema musical, caían pingas de cantigas galegas e gotas de cultura universal. O grupo Xestreu rastrexou camiños cosmopolitas para ensinarnos que a meta, ás veces, está nunha simple e bonita canción. Son boas, moi boas. E non lle penso tocar as saias.
