Todos contra o lume

Invariable. Ano tras ano ocupa portadas dos informativos. Convértese en pésima actualidade, fundamentalmente no verán. En calqueira parte do mundo, incluso onde máis nos doe: en Ourense, en Galicia. Moito teñen mellorado os servizos de extinción nas derradeiras décadas, gran esforzo de coordinación de medios humanos e materiais entre as distintas administracións e o papel de salvagarda do exército. Mais non podemos consentir que esta fatal nova sexa tan reincidente como voraz. Temos que negarnos a que sucesos tan dramáticos comos os vividos nestes días e semanas en Vilardevós ou Chandrexa de Queixa formen parte dunha inexplicable resignación.

Sobra dicir que o esforzo máis grande ten que ser na prevención, nos traballos de limpeza e desbroce, no bos hábitos gandeiros e empresariais, no labor social das asociacións que desplegan a súa actividade nos nosos montes, no coidado que deben manter os propietarios das fincas, tan importantes na nosa provincia as xuntas rectoras dos montes veciñais en man común… incrementemos a concienciación social medioambiental nas rapazas e rapaces do mañán. Poñámonos en pé contra os intereses de todo tipo que rodean esta desgraza. Precisamos hábitos e conductas exemplares, mesmo cunha asignatura específica na escola.

Hai que desterrar de raíz pensamentos e actitudes criminais de aprendices de Nerón ou Eróstrato, parece ser a primeira persoa que decidiu incendiar algo (concretamente, nin máis nin menos, o templo de Artemisa en Éfeso) executado e condenado á “damnatio memoriae” (prohibíuse mencionar o seu nome en calqueira circunstancia baixo pena de norte).

O gran fundamento da solidariedade é actuar xuntos canto antes, xa falaremos logo de culpabes

Cada certo tempo fanse familiares expresións como “ola devastadora”, “arrasa”, “lume perimetrado”, “desaloxo de vivenda”… información que xurde ante o lume, sexa provocado ou non, que devasta o noso lar e arrebata vidas, soños e moitos proxectos. Velaí a homenaxe que todos debemos render aos profesionais que arriscan todo para parar esta “lacra”, outra das verbas que cansinamente oímos de vez.

O gran fundamento da solidariedade é actuar xuntos canto antes, xa falaremos logo de culpabes, porque o prioritario é apagar o pesadelo: extinguir. Un informe do Programa das Nacións Unidas para o Medio Ambiente (Pnuma) sinala que, a nivel mundial, o risco de incendios forestais extremos podría aumentar un trinta por cento antes de 2050 como consecuencia do cambio climático e os cambios no uso da terra, incluindo como tal por exemplo a queima con fins agropecuarios. ¿Estamos a tempo de parar esta tendencia? Evidentemente é labor de todos e témolo que intentar. Non podemos permanecer impasibles vendo cómo todo se estraga, cómo o lume vaga sen control ou non atopamos a pirómanos e non se lles aplica a lei.

O impacto dos lumes forestais no chan, na auga, na vexetación e na fauna ninguén o pode negar. Atentan directamente contra o que máis precisamos porque un incendio forestal, e sólo fai falta un misto para inicialo, destrúe en horas o que a natureza tardou anos en construir. Sei, pola miña experiencia profesional na administración, da vocación de servizo e da preparación dos equipos de prevención e extinción, tamén da implicación das forzas e corpos de seguridade do Estado porque queimar o bosque é queimar a vida. Escoiteille a Antonio Guterres, secretario xeral da ONU, que a emerxencia climática é unha carreira que estamos perdendo, pero é unha carreira que podemos gañar.” Estou absolutamente de acordo. Si todos actuamos na prevención, vixiamos e extinguimos os lumes temos unha oportunidade. A oportunidade que xurde da nosa condición de copropietarios da natureza.