O instante decisivo

Se o coche chega a pasar un segundo antes, el aínda non estaría alí e se chega a pasar un segundo despois, el xa tería pasado por alí”, veume a dicir onte pola tarde -nun contexto social diametralmente diferente ó que nos convocara o día anterior na Praza Maior de Celanova- o seu amigo Casiano.

Na vida, nesa liña -hiperquebrada e sucesiva- de venturas e desventuras, de ledicias e tristuras, de amores e desamores, de comedias e traxedias…, nese camiño que nos guía cara a terra de ningures ou cara o paraíso, segundo creamos ou non creamos no alén que nos transcende e que está perfectamente resumida nas palabras metafísicas que Casiano me pronunciou no saúdo do día despois, ía pensando eu pouco antes de sentarme a escribir, cando a metáfora de Cartier-Bresson me chegou -coma nunha fuxidía aparición- en forma de camión á saída apurada dun stop para espertarme do letargo reflexivo e demostrarme que aquilo que non ten explicación nin coas fórmulas máis complexas da relatividade física –é dicir, a sutil e abstracta transición que media entre a morte e a vida- si ten, se embargo unha denominación que o inmortal fotógrafo instaurou para arte da fotografía e que non deixa de ser unha alegoría da vida, como é “o instante decisivo”.

O instante decisivo, ese momento fundamental que un segundo antes a min me permitiu cruzar a estrada sen problemas e continuar coa miña vida nun lugar polo que adoito cruzar tódolos días, varias veces ó día (e mesmo polo que tamén o vin correr a el algunhas mañanciñas de fin de semana), é o que agacha, sen dúbida, a gran incógnita que nantronte a sociedade ourensá se cuestionou no silencio conventual de Celanova.

Non tiñamos –el e máis eu- unha relación persoal cultivada, malia que a súa dona e a miña manteñan aínda uns certos lazos familiares. Sen embargo –e non é a primeira vez que o comprobo-, hai algo que, coma o instante decisivo, tamén forma parte dos principios inalienables da vida. E iso é que o clan doe cando alguén do clan sofre. Por iso estivemos con el no camposanto e por iso lle quero facer chegar, con estas palabras, o meu afecto a Marosa.