A primeira vez que escoitei que o edificio do Hórreo fora antes a Facultade de Veterinaria da Universidade de Compostela, foi por voz do recentemente falecido doutor Míguez, que acabou enviándome en documento dixital unhas vellas postais en sepia do edificio que así o constataban para que eu non me quedara coa dúbida. Gárdoas co mesmo afecto coas que sei que el mas enviou naquel momento.
Por veces, cando vemos o telexornal, lemos o diario ou consultamos calquera información dixital relativa á actividade parlamentaria que nese edificio ten lugar cada xornada, máis cá Facultade de Veterinaria que alí xa non está, o que acontece, mesmo semella un curral, unha piara, unha granxa de pitas poñedoras ou, o que aínda é peor, nalgúns episodios que todos aínda mantemos na retina, unha canceira "de cans dogos", polo que os que sabemos que aquilo foi algún día Facultade de Veterinaria, dicimos como dicía Curros: "...se isto é un Parlamento, que o demo me leve".
Hoxe pola mañá -onte para vostede-, ese mesmo Parlamento, sei que por decisión do seu presidente actual Miguel Santalices, celebrou un acto solemne de recoñecemento ós seis máximos responsables da institución (a dous deles a título póstumo) dende a súa constitución estatutaria ata o día de hoxe. A saber, Antonio Rosón, Tomás Pérez Vidal, Victorino Núñez, José María García Leira Dolores Villarino e Pilar Rojo.
Máis alá do protagonismo ourensán (non en van o presidente da Xunta, o propio presidente do Parlamento e a Coral de Ruada, que dignificou o programa coas súas ensarilladas voces, son ourensáns), foi, como acabo de sinalar, un acto solemne, deses nos que o tempo nin se queda curto nin está de máis porque todo está ben medido e incluso nos que non se bota a ninguén en falta porque os que xa non podían estar -poño por caso, Antonio Rosón e Victorino Núñez- estiveron moi dignamente representados. Un acto no que, a medida que se ía desenvolvendo, se me provocaron diversas reflexións, ligadas sempre ó que hoxe por hoxe é e o que realmente debería ser unha verdadeira Cámara Parlamentaria de representación popular e non ó ludroso galiñeiro que con demasiada frecuencia se nos antolla ver alí dentro.
Por que se perderon as formas que nunca se deberon perder e que onte, con calculada solemnidade, felizmente recuperou Miguel Santalices? Velaí a pregunta.
É evidente que non tódalas sesións parlamentarias teñen que estar envoltas no "celofan" dun acto coma o de onte. Pero a esencia, o aroma que en cada sesión plenaria debería recender, debería ser o mesmo.
Entón, outro galo cantaría na política galega.
