Dobre infortunio

Este pingas ou relato estou a escribilo só cos ollos. Como o digo! Hai tres meses boteille peito ó asunto para poñerme diante dun coche e que me atropelase. Deume por intentar saber que pasa... que pasaba ó morrer. Por desgraza non me matou. Deixoume eivado, tollido. E, o peor, de por vida. Dobre infortunio: non morrer e non me poder mover. Non movo nada. Síntome impotente.

Teño unha muller que me coida porque miña familia non quixo saber nada de min

Tan só movo os ollos. Grazas a isto (dar as grazas por mover só os ollos tamén me parece unha carallada), unha muller que me coida ponme diante deles un ordenador. Prepárame ben a páxina na que quero escribir e empezo. Miro tan intensamente a tecla da letra que quero escribir que, por medo, por arte de maxia ou pola forza da miña mirada, esa plásmase sobre a páxina. E así unha detrás doutra. Como non podo falar (non consigo nin mover a lingua), para marcar o espazo dunha palabra a outra, aí si que viro o cu por riba da cabeza para mover a gran tecla do espazador. Certo que cando a muller que me coida adiviña, intúe, presente que haberá espazo entre palabras, ela mesmo lle dá á tecla. Porén, a maioría das veces teño que facelo eu, pois, ela, mentres escribo, fochica pola habitación.

Teño unha muller que me coida porque miña familia non quixo saber nada de min, e non por quedar tollido ou impedido de por vida, senón pola arroutada que me deu. Que o que fixen non procede nun ser normal. Non llo tomei a mal; é máis, cando me abandonaron, brilláronme os ollos coa emoción. Co a gusto que se está só e sen facer nada...