Pouso a cabeza sobre unha almofada verde e contemplo o azul do ceo. Dun ceo con tres ou catro nubes que se deslizan cara ó sur na busca dunha eternidade que non ten fin. Penso na claridade do día cando está a piques de asomar o luscofusco dunha conciencia diaria, ou semanal. Non a calquera hora hai ceos que debuxan...
Xa o dicía Rubén Blades: “A vida dáche sorpresas...”. Levei unha grande hai poucos días en San Leonardo de Yagüe, na provincia de Soria, cando dando un paseo coa muller, e de casualidade, atopeime coa estación do ferrocarril desa localidade e cuns paneis publicitarios que me deixaron pampo. Tanto que non me explico...
Xa estamos tan afeitos ós naufraxios das pateras que empezamos a pasar un pouco das noticias, das pequenas novas que saen nos xornais, porque, tamén é verdade, que cada vez ocupan menos espazo, menos liñas nas súas páxinas. Por exemplo, hai xa algúns días, en Túnez, naufragou unha patera con 81 desaparecidos e,...
Contan as crónicas que Edmundo Vitoria, o fillo do Marañas e da Mañosa, quería ser carpinteiro, pero tiña un problema moi grande: que non sabía distinguir unha madeira doutra. Custáballe saber cal era o bidueiro e cal o chopo, ou cal o carballo e cal o castiñeiro. A este só o distinguía polos ourizos das castañas,...
Benvidos ó mundo da fantasía no que a distancia vai de aquí ata alá e volta a empezar. Porque todo o que vai, vén; todo o que entra, sae; todo o que sobe, baixa. Benvidos ó mundo da fantasía no que Vangelis navega pola melancolía de “Blade Runner” e Harrison Ford vai á caza e captura do replicante Roy, que deixa...
Son un sentimental. E coa idade, cada vez son máis sentimental. Axiña me emociono. Acabo de facelo vendo o partido de baloncesto feminino entre España e Francia. Vendo a final do Eurobasket. Emocioneime, por suposto, no remate do mesmo. Xa incluso dous minutos antes, e como vía que a vitoria non se podía escapar,...
Cando o día 11 de abril de 2013 Jonathan Winters faleceu na súa casa de California, deixou tras de si a miles de cómicos fundidos por un tempo. Comediante posuidor dunha enerxía imprevisible e cunha carreira profesional de máis de medio século ás súas costas, dedicou a súa vida a facer rir á xente. Para a maioría...
É complicado resumir ou destacar algo da semana pasada porque, politicamente, estamos coas mesmas, é dicir, sen goberno e con pactos e contrapactos nos concellos e Deputacións de toda España. Logo, para máis aquel, tamén seguimos coas distribucións das áreas dos concellos, coas dedicacións exclusivas e, faltaría...
Busco de aquí e atopo por alá. A vida non nos leva sempre por regos dereitos. De cando en vez un latexo non soa e collemos medo. Busco a Duke Ellington e asoma nos meus arquivos Coleman Hawkins. É igual; os dous xuntos soan divinamente. Busco andoriñas voando por entre as rúas de Baños de Molgas e, non obstante,...
Lin no libro “El último barco”, do galego Domingo Villar, unha frase que lle soltaba un personaxe ó inspector Leo Caldas que me mandou de súpeto á infancia e, en concreto, a unha noite da infancia. A frase viña a dicir que “un neno só necesita dúas cousas para ser feliz: a primeira, un can e a segunda é unha nai...
Hai catro días escribín un relatiño para Pingas de Orballo (que no momento de escribir isto aínda non se publicara) no que falaba das dedicacións exclusivas nos concellos e deputacións, e dando a entender de que agora todo o mundo se quere meter na política (de aí a proliferación de tantos partidos) para mamar do...
Empezan a asomar nos xornais as competencias, distribucións e dedicacións exclusivas dos concellos e Deputacións tras as eleccións. É aquí cando te dás conta de que, agora, é normal que a maioría dos mortais se queiran meter en política. Agora case ou sen case todos os concelleiros dos partidos que gobernan...
Hai accións de certos persoeiros que van moito máis alá do simple desprezo. En principio, para min, xa nin merece o nome de persoeiro; en tal caso de mequetrefe, de paspán, de parvo, incluso de subnormal. Subnormal profundo, ademais. Estou a falar do alcalde do Partido Popular de Vilanova de Arousa, un tal Gonzalo...
Durante medio século, o rostro de Milo O'Shea foi popular para o público, tanto na televisión coma no cine, grazas sobre todo ás súas enerxéticas cellas. E, como non, grazas ás súas boas actuacións de personaxes coma o científico louco Durand Durand de “ Barbarella ”, que protagonizou ó lado de Jane Fonda; o...
Ti non sabes ben como as gasto eu, díxolle un ó outro, ó mesmo tempo que empurraba a viseira para adiante e miraba cara ó sol. O outro mirouno de esguello, sorriu e cando ía dicir algo quedou calado. O primeiro, que se chamaba Caio Gabián Gabián, botoulle a man polo ombreiro ó outro e, xuntiños, empezaron a baixar...
Acabo de ver e oír o spot de Atresmedia e a Fundación Axa, por medio do seu slogan “Ponlle Freo”, na que nos aconsellan que lles saquemos fotos ós estados das estradas e a eses sinais que o mato non deixa ver para facer a correspondente denuncia. Boteime a rir ó momento. Incluso a miña muller se deu conta da miña...
Este venres pasado aparecía nas páxinas deste mesmo xornal unha noticia acaecida o día anterior sobre a sorpresa da xente ó ver a unha muller con dous burros pola rúa do Progreso. Agora hai que saber se tal sorpresa se debeu a ver os burros pola cidade ou a de ver simplemente os burros. Porque hai que recoñecer que...
De todos é sabido que o gran imperio cinematográfico parte de Estados Unidos, e que todo o demais brilla pola súa ausencia (exceptuando un chisco o cine europeo). Pero o cine israelí tamén existe. E existe incluso máis alá de Amos Gitai, o director máis importante da súa historia. Así é que Gitai non está só, e...
Asomo á ventá e vexo como pasa o tempo pola beirarrúa de enfronte. Tamén pasa algún que outro coche e paxaros que voan na procura dunha ilusión. Miro para unha nube branca e penso que por detrás ten que estar unha quimera intentando viaxar a un planeta calquera. Asomo á ventá e vexo como se moven as follas dun...
Corrín, corrín, corrín pola estrada que me levaba ó infinito, pero non había maneira, non avanzaba nada. Semellaba un sapoconcho en sosego. Non sei se era porque a nugalla era moita ou porque realmente non podía, non sabía correr. Algo tamén contaba o saber que, por moito que correse, non chegaría nunca. A ver... o...
